Bundan tam bir yıl önce, Galata’nın mahalle kafesi Mavra’da, kafası meşgul bir Beril Kayar oturuyor karşımda. Önündeki salatasını didiklerken, heyecanla anlatıp duruyor. Yeni taşındığı mahallesi Galata’yı nasıl da sevdiğini, geçen gece ev arkadaşı Özlem’le beraber bata çıka nasıl da kız başlarına tüm evi boyadıklarını, o zamanki fotoğrafçı sevgilisiyle ülkenin gidişatını konuşmaktan sektör dedikodusu yapmaya fırsatları kalmadığını...
Bir yıl sonra karşımdaki Beril Kayar’ın sesi daha tok, kahkahası daha gür, duruşu daha sağlam. Evini çekip çevirmeye, işini gücünü yoluna koymaya çalışan bir genç kadının, bir yıl içinde kat ettiği yol gözlerinden okunuyor: “O zaman konuştuğumuzda söylediğim Reina ve Galata modelleri mevzuundan çok eleştiri yedim sonradan. Malum, polemiğe gebe duran bir konu.”
Nerede o eski Reina modelleri diyerek, 90’ların sonuna damga vurmuş Televole mankenlerini anımsıyoruz tek tek: “O zamanlar her şeyin başı mankenlikmiş. Önce manken, sonra sunucu, oyuncu, tasarımcı, hatta işletmeci olunurmuş. Şimdi o ilk basamak dizi oyunculuğuna kaydı. Şu an modellik yapanlar bunu sadece istediği ve sevdiği için yapıyor.”
Bugün hangi politikacıya sinirlendim?
Beril, yakın arkadaşları Didem (Soydan) ve Selda’yla (Car) beraber, top modellik kavramını yeniden tanımlayan isimler listesinde başı çekiyor. Barda sıfır makyaj, sıfır yük dans ederken görebilir, Hrant Dink yürüyüşünde sesleri kısılana kadar bağırmalarına tanık olabilirsiniz. Yeni jenerasyonun kuralları farklı: Sözünü sakınmıyor, duruşunu saklamıyor. Muhalif olma halini, “Hayata bakışınla alakalı bir şey. Canım istedi, oldum diye bir şey yok” diyerek açıklıyor. Twitter’ı “Canım çikolata çekti” türünden şekerlemelik tweet’lerle değil, Balyoz, Hrant Dink, Sivas gibi mühim başlıklara dair son gelişmeleri aktarmak için kullanıyor.
Beril’e göre modelin de bir ideolojisi, fikri olabilir; bugün ne giydiğinin yerine bugün hangi politikacıya sinirlendiğinin çetelesini tutabilir: “Evet, damarımda aktivist kanı var ama ben aktivistim, diye ortaya çıkacak kadar değil. Bir şeyleri değiştirebileceğimi bilsem, daha fazlasını yaparım. Ama bizde muhalif olmanın sonu cezavinde bitiyor.” Twitter’dan yükselen öfkeli tonuna zaman zaman yakın çevresinden uyarı geliyor: “Geçenlerde arkadaşlarım, üniversitede okuyan bir çocuğun, Bobiler.org’da yayınlanan bir haberi Facebook’ta paylaştı diye okuldan ihtar yediğini anlattı. Başımı derde sokacağım diye korkuyorlar.”
#related_item_#Röportajın devamı GQ'nun mayıs sayısında.
