Hadise’nin resmi sitesinde, hayranlarıyla hayatındaki gelişmeleri paylaştığı, çoğunlukla İngilizce yazdığı bir blog da bulunuyor. 10 Ocak tarihi düşülmüş metnin girişinde, noktalama işaretlerinden oluşan somurtuk surat eşliğinde, bir süredir çok meşgul olduğu için blogu ihmal edişine hayıflanıyor. Fakat müjde mahiyetinde sıraladığı, gayet geçerli mazeretleri var. Misal, hakkında pek tüyo vermediği bir dergi kapak çekiminden şöyle bahsediyor: “Well, you’ll see it in February haha!:)!!!”
Zamanda sıçramalı tercümesiyle: Şu anda elinizde tuttuğunuz derginin “haha!:)!!!” sayfalarına bakmaktasınız.
Bense tam bu satırları yazarken, Hadise’nin gözyaşlarına bakıyorum. O Ses Türkiye’de onun takımının bire bir düelloları yayınlanıyor. 12 yarışmacıdan altısını elemesi gerekiyor bu akşam ve Hadise kimin gidip kimin kalacağına karar verme safhalarında kah “Kafayı yiyeceğim” diyerek saçlarını yolar gibi oluyor, kah bayağı bayağı, bildiğiniz ağlıyor. “Normalde böyle bir şey söylemem; hakikaten bu kadar iddialı laflardan çekinirim ama bu sene benim takımım hakikaten çok iyi. Hakikaten çok zor işim. Hakikaten öyle” demişti zaten. Hakikaten inanasım var; Hadise’nin takımındaki yarışmacıları, en az hakikaten kelimesini sevdiği kadar sevdiğine inandığım kadar...
Fotoğraf çekiminin gerçekleştiği gün, sivillerine bürünmüş haline bakıp onu kime benzettiğimi düşünüp duruyorum. Hayır, Türkiye’de adının duyulduğu ilk günden beri huzura gelen yerli J. Lo, yerli Shakira, yerli Beyoncé göndermelerine atıfta bulunmak değil niyetim. Bulunmak da haksızlık olur; zira hiçbirine benzemiyor. Ya da belki şöyle ifade etmeli: Sahnedeki halini göz önünde bulundurunca bu üç sanatçı birbirini ne kadar andırıyorsa, o da onlara o kadar benziyor. Bu dönemin R&B, pop vs. söyleyip sahnede dans ederek performans sergileyen, güçlü kadın solist modelinin başarılı bir örneği işte; Patti Smith’e benzeyecek hali yok ya...
Benim beynimi kaşındıran, dilimin ucuna gelip çıkaramadığım başka biri var ama?.. Başka biri... Başka bir şey... Şey?.. Neden sonra uyanıyorum ki, onu başka birine değil, bir şeye benzetiyorum. Kutusundan yeni çıkmış bir Bratz bebeğe!
Ortamda Bratz koleksiyoneri bir kız çocuğu olsa, Hadise’yi alıp eve götürebilir mi diye annesinin paçasına yapışabilir, o derece: İçinde Superman logolu bir tişört, üzerinde Amerikan futbolu oynayan üniversite öğrencilerinin giydiği tarzda bir mont, altında skinny jeans, ayağında dunk model Isabel Marant’lar var. Tahminimden daha uzun. Dal gibi incecik. Kabarık, gür, sarı saçları beline uzanıyor. Kaşık kadar yüzünün yarısı göz, yarısı dudak. Ambalajlayıp vitrine koysan, en kapışılan Bratz modeli olmazsa, ben de bir şey bilmiyorum.
Malum, üzerine yukarıda saydıklarımdan daha hafif bir şeyler aldığı fotoğraf çekiminin ardından röportajın başına çöktüğümüzde, “Üşümediniz inşallah?” diye soruyorum. “Yok” diyor, “Çalışırken üşümem ben.”
Bu durumda ergenliğinden beri pek üşümediği tahmininde bulunabilir insan. Çok küçük yaşlardan beri kendi parasını kazanıyor: “Annemle babam ben 11 yaşımdayken ayrıldı. Babamla çok fazla görüşmesem de ikisinin de yeri bende ayrı. Bence güzel yürüttüler, ikisini de tebrik etmek lazım. Annem ev hanımıydı, çalışmıyordu, bu yüzden, nasıl desem, biz genç yaşta çalışmayı öğrendik. Hafta sonları bir fırında çalışırdım 15 yaşındayken. Sonra 16 yaşında bir elbise mağazasında çalışmaya başladım yine cumartesi-pazarları. O dönem liseyi bitirmiştim, marketing okumaya başlamıştım başka bir şehirde. Yurtta kalıyordum. Harçlığımı çıkarabilmek için işe gidiyordum hafta sonları. Aynı dönem, müzik kariyerim başladı zaten.”
#related_item_#
Sahne kararı beş yaşından
Her ikisi de Sivas’tan kalkıp Belçika’ya göçmüş, orada tanışıp evlenmiş Gülnihal ve Hasan Açıkgöz’ün dört çocuğundan ikincisi Hadise. Menajerliğini yürüten, bir yaş büyük ablası Hülya ve kostümleriyle ilgilenen üç yaş küçük kız kardeşi Derya, o nereye giderse, onunla birlikte hareket ediyor. Oğlanı bulana kadar uğraşan ailenin göz bebeği, en küçük kardeşi Murat, Belçika’da üniversite tahsiline devam ettiği için, annesi de hâlâ Belçika’da yaşıyor. By-pass ameliyatından sonra çalıştığı belediyeden erken emekli olan babası da öyle.
Dünyaya gözünü açtığı Mol, Belçika’da Anvers’e bağlı 30 bin kişilik bir kasaba. Lise dörde kadar yaşadığı semtteki birçok arkadaşıyla hâlâ görüşüyor: “Belçika’da olsun, Anvers’de olsun çok gurbetçi var tabii. Ama bizim semtte çok Türk yoktu. Bizimle birlikte iki aile daha hepi topu. Türk kasabının, Türk bakkalının olduğu, minik İstanbul’a girdiğin yerler gibi değildi. Belki de bu yüzden bizim Flamancamız çok daha iyiydi. Dil konusunda, İngilizce olsun, Almanca olsun, Fransızca olsun, belki de bu yüzden daha rahatlıkla öğrenebildim. Evde Türkçe konuşuyorsun, dışarıda başka; tabii kolay diyemem.”
Sahneye çıkmayı aklına beş yaşında koyan çocuklardan: Annesi Türk sanat müziğini çok sever ve bu hasretini, o zamanlar Belçika’da takip edebildikleri yegane Türk kanalı olan TRT Int. ile köreltir. Evet, Hadise de annesiyle birlikte şarkılara eşlik eder: “Bayılırdım o saçlara, o kıyafetlere. Klişe hikaye ama hakikaten öyle; giyinip süslenip elime mikrofon gibi aldığım tarakla ayna karşısına geçerdim. MTV falan izlerdik hep. Şimdiki gibi YouTube falan yok tabii... 04.00-05.00 gibi MTV ödül töreni var mesela, gece 02.30 gibi kalkardık, meyveler, çaylar hazırlar izlerdik; sonra hop okula... Hiç kimse ödül törenlerini falan öyle heyecanla beklemiyor artık. Bütün gün rec. tuşuna basıp da kaydedeyim diye Backstreet Boys’un ya da Spice Girls’ün yeni klibini beklediğimi bilirim.”
#related_item_#Hadise röportajının tamamı ve çok özel fotoğraflar GQ Türkiye Şubat sayısında ve iPad edisyonunda...
