John Wick 4 Kostüm Tasarımcısı Filmin Çarpıcı Stilini Anlatıyor

"Bu işin pek çok kısıtlaması var. Bunlardan biri, karakterlere ve giyim tarzlarına sadık kalmanız gerektiğidir: Yönetmen Chad (Stahelski), filmde herkesin giydiği kostümlerin mükemmel olması konusunda çok takıntılı. Bununla birlikte, bunun bir aksiyon filmi olması gibi ek bir durum var; bu da karakterlerin çok hareket etmesi, tekme atması, arabadan atlaması gerektiği anlamına geliyor... Başka bir deyişle, iyi görünmenin ve oyunculara uymanın yanı sıra onlara belirli bir hareket kabiliyeti de sağlayan kostümler olması gerekiyor ki bu iki kavram her zaman kıyafetlerde bir araya gelmez. John Wick 4'te gördüğüm en büyük sorun buydu. Chad'le arkadaşız, üçüncü bölümde birlikte çalışmaktan bahsediyorduk ama sonunda orijinal kostüm tasarımcısı Luca Mosca bu filmle efsaneye veda etmek istedi. Şimdi bayrağı ben devraldım".

"Keanu için doğru kişiyi bulana kadar farklı terziler denedik. Bu biraz zor oldu çünkü bize çok şık seçenekler sunmalarına rağmen, oyuncuları kısıtlamama ve hareket etmelerine izin verme temel kuralını tam olarak anlayamayan birkaç profesyonel terziyle çalıştık. Sonunda mükemmel anahtarı bulan Berlinli bir terzi bulduk; ömür boyu terzilik yapanların sahip olduğu tüm o kazanılmış kötü alışkanlıklara sahip olmayan çok genç bir kadın. Keanu'nun filmdeki üç kostüm değişiminin her birini yaklaşık yirmi kez tekrarlamamız gerekiyordu... Sadece bu da değil, aynı zamanda dublörü de var, gerçi neredeyse her şeyi onun yaptığı doğru… Üç katlı bir binadan atlamak dışında tabii: o sahneyi yapmak istese bile sigorta buna izin vermezdi. Rolün çoğunluğunda dublörsüz ilerlediği için, aksiyon çekimlerinden sonra kostümler o kadar lekelendi ya da bozuldu ki Keanu için 12, dublörleri için de yaklaşık sekiz tane aynı kostümden yaptık.

"Beğendiğim bir senaryo okuduğumda, çağdaş mı, dönem filmi mi, fantastik mi, gerçekçi mi olduğu umurumda olmaz... Örneğin John Wick'in ne hakkında olduğunu bilmek zor: karakterlerin sokaktaki insanlar gibi giyinmesi anlamında natüralist bir bileşeni var ama bence burada bir dönem filminden daha fazla fantezi var çünkü tablolardaki ya da tarihi kalıplara yanıt veren görüntüleri aslına sadık kalarak yeniden üretmek zorunda kalmadık. Burada bu anlamda çok daha yaratıcı olabildik, bence bu özellikle Japonya gezisinde fark ediliyor. Bana öyle geliyor ki, Batılı bir bakış açısıyla zaten bir tür modernlik ve çok büyük bir gelecek ima eden bir kültür, bu yüzden bunun filmde yaptığım tasarımlara yansımasını istedim. Japonya'nın imgelerini aslına sadık kalarak yeniden üretmek yerine, yaptığımız şey onu hayal etmek ya da gerçeklikten alınan notlardan yeniden tasarlamak... Sanırım bunu büyülü gerçekçilik olarak tanımlayabiliriz, eğer bu kavramı edebiyattan alırsak. Bilindik ama aynı zamanda fantastik bir şey".

"Scott Adkins'in bu filmdeki karakteri çok eğlenceliydi. Ona Michelin Doll gibi dev bir vücut protezi yapmamız gerekiyordu ve bu fikre bayıldı. Çok eğlendi. Oyuncunun kendini rahat hissetmesi ve yaptığınız şeyi desteklemesi çok önemli çünkü o zaman her şey çok daha kolay oluyor. Bu süreç çok zorlu olabilirdi çünkü metrelerce kumaş yapmak için onu protezle uzun süre ölçmemiz gerekti ama o çok memnun oldu. Bu yüzden kolay oldu.

"Bu film için yaptığımız kostümlerin çoğunda, belirli hareketleri yapmamızı sağlayacak elastik parçaları ve lastik iplikleri dikiş yerlerinde saklamak gerekiyordu. Yaptığımız şey, daha fazla esnekliğe sahip olan diyagonal kumaşları tercih etmekti ama aynı zamanda, örneğin pencereden atlayacak olan bir aktörün ceketinin içine bir koşum takımı takması zorunlu olduğu için kostümü nasıl inşa etmeniz gerektiği gibi diğer faktörleri de hesaba katmaya mecburduk. Amaç, izleyicinin tüm bu hilelerin farkında olmaması, ancak hileleri yapmak zorundayız".

"Tasarlamak, alternatifleri seçmek ve bunların içinde, kendiniz için inşa ettiğiniz ya da prodüksiyon tarafından size dayatılan dünya içinde çalışmaya başlamaktır. Bu durumda, John Wick filmlerinin çok özel bir renk paleti var: siyahın mutlak hükümdarlığı. Her yerde siyah. Dolayısıyla dokularla, parlaklıklarla ve matlıklarla çalışmanız, sürekli bu tür farklılıklarla oynamanız gerekiyor. Öte yandan Japon dünyası için gümüş ve altınla çok çalışıyoruz. Temel olan şey, her bir karakter hakkında kendinize belirli soruları cevaplamaya çalışmanız ve bu şekilde onların giyim tarzlarını bulmanız. İlk bakışta kısıtlayıcı gibi görünebilir ama hiç de öyle değil. Ben bunu teşvik edici buluyorum, neredeyse bir oyun gibi.

"Biz küçükken annem kış geldiğinde bizi kışlık giydirmekte ısrar ederdi çünkü mevsimlere göre kıyafet değiştirme fikrini çok severdi. Ama biz Kanarya Adaları'nda yaşıyorduk, yani mevsimler yoktu! Hava 21 dereceyken yün bir kazak giymiş olmanın nasıl bir his olduğunu hatırlıyorum, film çekerken çok sık olan bir şey. Her zaman yazken kışmış gibi davranmak zorundayız ya da tam tersi, bu da bazı oyuncular için sorun olabiliyor... Bunu anlıyorum elbette: sonuçta benim işim gelip birine 'Bunu giyeceksin' demek. Hepimizin kıyafet konusunda da tuhaflıkları var: örneğin bazı insanlar yün giymeyi sevmiyor. Bu nedenle, önceden oyuncu ile aranızda kuvvetli bir iletişim olması çok önemlidir, çünkü ancak bu şekilde bir uzlaşmaya varabilirsiniz. Dahası, iki tür davranış vardır. Karaktere bürünmek için kendini unutan bir aktör vardır, bu yüzden İskoçya'da bir film çekerken gerçek benliğinin yünden nefret etmesi önemli değildir: karakterinin bununla bir sorunu yoktur, bu yüzden kirpiklerine yün takar. Bir de karakterden önce kendini düşünen oyuncular var ki bu daha yaygın... Benim için ideal olan ilk davranış biçimi, ancak bunu bulmanın o kadar da kolay olmadığını biliyorum.

"İspanya'da Maribel Verdú ile özel bir ortaklığım var. Onunla çok çalıştım ve her zaman harika vakit geçirdik. Elbette kendi kriterleri var ama buna izin veriyor. Dürüst olmak gerekirse Keanu ile de öyleydi. Çok, çok, çok yakın bir ilişkimiz oldu... Neredeyse çok normal diyeceğim, değil mi? Çünkü o çok normal biri. Ian McShane ile de çok sevdiğim başka tür bir ilişkim oldu: ilk andan itibaren tam olarak ne istediğini bilen bir aktör. Bana telefon etti ve şöyle dedi: 'Koyu mavi kruvaze bir takım elbise, şöyle bir gömlek, şöyle bir eşarp...'. Ben de 'Tamam, olur' dedim. Bu karakteri dördüncü kez oynuyordum, bu yüzden onu herkesten daha iyi tanıyordum. Bana söylediği her şey kesinlikle doğru görünüyordu, bu yüzden ona saygı duydum. Ya benden Galliano'dan binbir renkte bir takım isteseydi? (gülüyor)".