Nino Cerruti diye bir marka vardı… Unutmam, 70’lerin sonunda babam İtalya’dan bana bir gömlek getirmişti. Yeşil-lacivert çizgili, klasik ama spor bir parçaydı. Arka planında ise henüz dünyaca ünlü olmayan bir isim vardı: Giorgio Armani.
1983-86 yılları arasında eğitim gördüğüm dönemde Armani, 40’lı yaşlarında moda dünyasının zirvesine çıkıyordu. Biz öğrencilere de bir mentor, bir ilham kaynağı seçmek önerilirdi. Diğerleri Amerikan tasarımcıları takip ederken, ben hep Armani’yi izledim.
Çünkü Giorgio bir tasarımcının ötesindeydi. O bir felsefeydi. Sessiz lüksün temsilcisi. Pırıltısız ama derin, gösterişsiz ama zamansız, otoriter ama sade… Mezun olup iş hayatına atıldığımda, aldığım parçalar genelde outlet’ten ya da indirimden olurdu ama yine de tercihim hep Armani olurdu. Çünkü 22 yaşındaki genç bir profesyonelin, olgun, köklü ve zamansız görünmesi gerekiyordu. Kesimler, dokular, kumaşlar, renkler… Hepsi o duruşun bir yansımasıydı.
Armani aynı zamanda Hollywood’da aktörleri giydiren ilk modacılardandı. Sadece giydirmekle kalmadı, bazı karakterlerin ruhunu da yarattı. Ve yıllar boyunca kimin gardırobuna dokunacağını hep cımbızla seçti.
Moda sadece bir kıyafet meselesi değil, bir hayat tarzıysa eğer; Armani bu yaşamın en rafine, en tutarlı temsilcilerindendi. Armani’yi anlamak, benimsemek, sahiplenmek… Bu iddialar kolay ediliyor ama pek az insan aynaya baktığında o çizgiyi yansıtabiliyor.
Giorgio Armani bir modacı değildi sadece. O, bir hayatın nasıl yaşanması gerektiğine dair çok özel bir fikirdi.
