House of the Dragon 2.Bölüm Spoiler'ı içerir.
Çocuklar Game of Thrones evreninde çok da iyi dönemlerden geçmiyor: Kışın soğuğunda açlıktan öldüklerini, Gece Nöbetçileri tarafından ihanet sebebiyle asıldığını ve kazıkta yakıldıklarını gördük.
Bu sefalete, Milly Alcock'un canlandırdığı Prenses Rhaenyra Targaryen'ın annesinin zorla sezaryen yoluyla kan donduran ölümüyle başa çıkmak zorunda kalması House of the Dragon'da bir çentik daha atılıyor. İkinci bölümde, on iki yaşındaki Laena Valaryon'un (Nova Foueillis-Mosé), dul Kral Viserys Targaryen ile (Paddy Considine) iki haneyi birleştirmek için siyasi bir manevra olarak evlenmesi teklif edildi. Ama merak etmeyin: On dört yaşına kadar bir çocuk doğurması beklenmedi. Bu Westeros standartlarına göre ilerici bir bakış.
Sonunda (şükür!) biraz daha yaşlı "genç" Emily Carey'nin canlandırdığı Alicent Hightower lehine, Targaryen soyunu güvence altına alma umuduyla bir karar alındı. Sonuç olarak Steve Toussaint'in bir zamanlar sadık Lord Corlys Velaryon'u ve Laena'nın babası, zorlu gemi donanmasının başındaki “Deniz Yılanı/Sea Snake”, kötü kardeş Daemon Targaryen (Matt Smith) ile görüşmek için kaçtı. Yani hepsi arka planda kaynayan bir barut fıçısı gibi, topyekün savaşa girmeye hazır ve nazır: ama yine de, “The Rogue Prince”in ortaya çıkan en büyük hikayesi bu değil.
Prenses Rhaenyra birinci bölümde zaten büyük bir çıkış yaptı, küçük konsey toplantılarında babasının "sakisi" olarak görevinin ötesine geçerek erken yaşta gelişmiş kararlılığını gösterdi. Ejderhalara ne kadar iyi bindiği de açıkça gösterildi. Ne yazık ki, annesi ölene kadar çoğunlukla kenara itilmişti - sonra haklı olarak, kralın seçilmiş (ve tek başına) varisi olarak ilan edildi. Durum ne olursa olsun, içinde açıkça bir parça Tyrion Lannister var, adeta tahtın ne zaman ısındığını bilen kurnaz bir politikacı.
Gizli cüretkarlığıyla ilgili herhangi bir soru varsa da, ikinci bölümle sona erdi. Özetle: karısının ve oğlunun kanlı bir doğum odasında ölümünden sonra, Viserys'in halefi yoktu. Altın Pelerinli'lerin (Gold Cloaks) bir partisinde, Daemon - ölmüş bir bebek için "bir günlüğüne varis" dedi. Dragonstone aile kalesine sürgün edildi. Altı ay geçti ve bir ejderha yumurtası çalındı; Daemon onu kendi çocuğu için aldı, bu yüzden Viserys, Otto Hightower'a (Rhys Ifans) onu geri almasını emretti.
Burası Rhaenyra'nın en büyük, cesur hamlesini yaptığı yer. Her iki tarafın adamları da Dragonstone'un kapılarında kılıçları kuşanmış bir soğuklukla karşılaşırken, Rhaenyra ejderhasının sırtında geldi. Korkusuzca arabuluculuk yapmak için, sessiz bir güç gösterisiyle amcasına doğru yürüdü - "Babam bana Ejderha Kayası Prensesi adını verdi," diye hatırlatıp "İçinde yaşadığın benim kalem amca." dedi.
Rhaenyra'nın ölüm olasılığı, gayet iyi bildiği gibi, karşılıklı bir yıkım demek. Bu yüzden etrafındaki ondan yaşça büyük ve silahlı adamların yapamadığını yapıp, yumurtayı King's Landing'e geri götürebildi.
Bu buz gibi korkusuzluk, Kızıl Kale'nin muazzam ayrıcalığına sahip olanlar için bile, acımasız ve hiç misafirperver olmayan bir yer olan Westeros'ta nadirdir. Cersei Lannister'ın durumunda olduğu gibi - ki krallık kelimenin tam anlamıyla üstüne çökmüştü - bunu yapanların temelleri tipik olarak kanıtlanmıştır - gerçek bir güç. Sadece iki bölümde, Rhaenyra'nın Iron Thone'un isteyebileceği tüm niteliklerle övünmekle kalmayıp, ölümün kendisi için pek de caydırıcı olmadığını belirtmesine yetecek kadarını izledik.
İnatçı cesaretinin çoğu Milly Alcock'un performansıyla yansıyor: ateşli, kararlı ve sert, ama yine de Rhaenyra'ya, özellikle Viserys'le olan inandırıcı ilişkisinde, bir dereceye kadar kırılganlık veriyor.
Bella Ramsey'nin Lyanna Mormont'undan bu yana, gerçekten de bu çapta hayranların gözdesi bir karakterin ortaya çıktığını görmedik ve onun zamanı, zombileşmiş bir devin öldürülmesiyle sona ermişti. House of the Dragon'un bir Tyrion, bir Jon Snow veya bir Ned Stark'tan yoksun olduğu konusundaki tüm konuşmalara cevaben karşınızda Rhaenyra Targaryen.
