Çağatay'ın İnanılmaz Değişimine Tanık Olun

Çağatay Ulusoy, 19 yaşında kurduğu hayallerin çok ötesinde seyreden kariyerinin beyazperde basamağında bir süredir.

Hayaller - hayatlar denkleminde her insanın payına, neredeyse her gününe kahrederek uyandığı ve öyle sürdürdüğü bir yaşam düşmüyor. Aramızda gezinen şanslılar var. Hayal bile edemediği noktaya gelen, orada kalan, hatta yetmezmiş gibi onu aşmak için çabalayanlar mevcut. Bir tanesiyle tanıştım. 2009 yılında gazetecilik yoluna girince yavaş yavaş gitmeyi bıraktığım İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi’nin Bahçeköy’deki kampüsüne aynı günlerde adım attığımız, o günlerde basketbol antrenörü olma hayali kurarken, 25’ine geldiğinde “Los Angeles’ta ev alacağım şimdi” cümlesini kurabileceği bir hayata kavuşan biriyle hem de. Çoğumuz için aklımıza düşmeyecek kadar uzak bir hayal.

Karşımdaki kişinin 19 yaşındaki haliyle aynı kampüste karşılaşmışlığımız, okula aynı otobüsle gitmişliğimiz olabilir; hatta belki kantinde komşu masalarda oturmuşluğumuz da. Ama şimdi masanın öbür tarafında sorularımı bekleyen 25 yaşındaki Çağatay Ulusoy, artık beyazcamdaki dizilerin ardından beyazperdedeki filmleriyle de, bambaşka bir yerde. Söylediklerimden haset sonucu çıkmasın. Öyle değil. Hem onunla rekabet edecek değilim; ne o kadar yetenekliyim ne de o kadar yakışıklı. Kendine güvenen çıksın karşısına, benden pas. Ben ancak soru sorabilirdim ona, sordum da zaten.

“Çok heyecanlanıyorum, bir türlü atamadım şu hissi” diye giriyor söze. Bir şeyler sormaya yeltenince “Burada soruları ben sorarım” çıkışıyla “Hayat nasıl gidiyor?” tonunda başlıyorum sorguya. Muhtemelen siz bu sayfaları okurken çoğu yayında göreceğiniz, televizyonda fragmanlarını izleyeceğiniz, başrolünde oynadığı Delibal filminden bahsederek yanıtlıyor. Aklı fikri orada çünkü: “Keyfim iyi. Biraz heyecanlıyım şimdi, sinema var. Bu çok sahiplendiğimiz bir proje. Yaklaşık 1.5 sene önce çıktı fikir ortaya. Medcezir’in ilk sezonu bitmeden daha, sinema yapmak istiyordum. Yönetmenimiz Ali Bilgin’e, abi sinema yapalım, daha değişik bir şey yapalım, derin bir konusu olsun dedim. Tamam, konuşalım yapımcıyla (Kerem Çatay) dedi. Gittik konuştuk, kurun ekibi dediler, senaristler ayarlandı, geliştirildi proje...”

Detay vermeden Delibal’dan bahsedeyim biraz. Kabına sığmayan, hipster, davul çalan, üniversitede mimarlık okuyan Barış (Çağatay Ulusoy), gözü derslerinden başka hiçbir şey görmeyen, burslu, başarılı sosyoloji öğrencisi Füsun’a (Leyla Lydia Tuğutlu) âşık olur ve olaylar gelişir. Bir kopya daha vereyim hadi: Acıklı bir film. Gerisini izlersiniz artık. Çağatay Ulusoy’un filmle ilgili sunuşu ise şu: “Yapılmayan bir şey yapmak, değişik olmak, fark yaratmak istedik. Güzel olduğunu, seveceklerini düşünüyorum. Elimizden geleni de yaptık.”

“Elimizden gelen” dediği, lafın gelişi değil. Bu film için beş ay müzisyen Serkan Ayman’dan davul dersi almış. Daha önce 17 yaşında çalmaya başladığı gitarın yanına davulu da eklemiş böylelikle. Enstrümanı önemli görüyor: “Filmde karakterin bir enstrüman çalmasını istedim, bir enstrümanı olsun dedim renk katmak için. Başta zor geldi nasıl yetiştireceğim diye. Sonra Serkan Ayman’la tanıştık, konuştuk. Kulağın var, kolay olacak, kısa sürede kaparsın dedi. Öyle de oldu. Çok hevesliydim, davul çalmayı çok istemiştim. Bence bir oyuncunun enstrümanla alakası olması lazım. İşe, görsele renk katıyor. Enstrüman üzerinden bile bir konu kurabilirsin filmde. Ucu açık bir şey. Ne kadar çok şey bilirsen o kadar farklı karaktere girebilirsin. Medcezir’de gitar çalmayı biliyordum, alıyordum elime, yazıyorlardı senaryoda, gitar çalıp şarkı söylüyordum.”

Yoğun bir hayat yaşıyor. Dostu yok mu, neler yapıyor; merak ediyorum. Anlatıyor: “Çocukluğum Avcılar tarafında geçti, çokça çevrem orada. Ailemi görmeye gittiğim zaman görüşebiliyorum oradakilerle. Genelde dizide çalıştığım arkadaşlarımla boş zamanlarımız aynı günler olduğu için onlarla bir araya geliyoruz. Çok dostum diyebileceğim arkadaşım yok, tanıdığım çok var ama çekirdek bir çevrem var. Toplasan 10 kişiyi geçmez. Onlar da sektörel insanlar. Konuşacak çok konumuz oluyor. Güzel muhabbet ediyoruz.”

Lafı eleştirilere getirdiğimde konu derinleşiyor. Eleştirilere açık olduğunu, yorumları dikkate aldığını söylüyor. Filmle ilgili kritikleri mutlaka okuyacak, kendisini daha önce sert eleştiren birkaç kişinin şimdi ne diyeceğini merak ediyor. “Bu filmde ağır eleştiri yaparsa bana taktı, özellikle yapıyor derim” diye başlıyor anlatmaya: “Şöyle bir şey var; insanlara zaman tanınmıyor. Ben yarışmadan çıktım. Takip ediyorum, yeni gelen arkadaşlarımıza da aynısı yapılıyor. Herhalde bu şekilde gidiyor sistem. Bunu da anlamış değilim. Zamanında belki Kenan (İmirzalıoğlu) abiye de oldu, belki Kıvanç’a (Tatlıtuğ) da oldu. Ama benim başıma geldi, onu söyleyebilirim. Yarışmadan çıkıp diziye başlıyorsun, insanlar sana zaman tanımadan eleştirmeye başlıyor. Modeli koymuşlar oraya, model ne anlar oyunculuktan falan filan... Kendini geliştirmene bile fırsat vermiyorlar. Seni demoralize edecek, sert tepkiler alıyorsun bir anda. Acaba diyorsun, yanlış bir şey mi yapıyorum ben? Biraz daha iyi bir şeyler yaptım, yorumlar değişti. Ama hep aynı sistem. Yarışmadan yeni çıkıp diziye giren arkadaşlara yine ağır eleştiriler yapılıyor. Bence bu yanlış. Zaman tanınması lazım.”

Yeni bir sayfa açmış hayatında artık ve hiçbir şeyin tadını kaçırmasını istemiyor. Amerikan rüyasını yaşamayı hedefliyor: “Amerika planım çok uzun zamandır var. Dört-beş sene önce bir boşluk bulsam da gitsem, dili geliştirsem diye düşünüyordum. Çünkü yaşamak lazım orada. 2.5 aydır oradayım. Daha yeni yeni alıştım yaşamaya, kültürüne; yeni yeni çevre edindim. Profesyonel eğitim alıp aktörleri hazırlayan kurslara gidiyorum. Bu sene ev alacağım. Daha uzak gelecek planı olarak, bir ayağımın orada olmasını istiyorum. İş yapmaya buraya geleceğim, yaşamak için oraya döneceğim.” Gönül işlerine pek girmediğimiz sohbetimizde “E evlilik, aile kurmak, çoluk çocuk planları” zarfını da atıyorum ama geri tepiyor: “Şu anda kariyer odaklı gidiyorum, hiç bunları konuşacak zaman değil. Çok erken. Hedeflerim, yapmak istediğim şeyler var. En azından şansımı deneyeceğim Amerika’da. Acele etmek istemiyorum, gerçekten emin adımlarla gitmek istiyorum. O yüzden önce kendimi iyice geliştirip ondan sonra denemeye çalışacağım. Yaş avantajım var.”

Şu an İstanbul-Los Angeles arası bir hayat kurmayı hedefleyen Çağatay Ulusoy’un, üniversitenin ilk yılındaki Avcılar-Bahçeköy mesaisi hayli meşakkatliymiş. Bahçeköy’ün coğrafi konumundan ben de usandığım için dertleşiyoruz. Anlatıyor: “Üç vesait gidiyorduk zaten. O zaman metrobüs Cevizlibağ’a kadardı. Cevizlibağ’dan iniyordun, otobüsle Zincirlikuyu’ya, oradan 42T miydi 42M mi, ona biniyordun. Yol yoruyordu. O dönem fotoğrafçılık da yaptım. Harçlığımı çıkarmak için okul dönüşü bir ajansta fotoğraf çekiyordum Mecidiyeköy’de. Best Model’e başvuru yaptığım zamanlardı.”

Neden Avrupa değil de ABD? Şöyle anlatıyor: “Kaldığım bölge çok sıcak ve sıcak yerleri çok seviyorum. Ben İstanbulluyum, annem Boşnak, babam Bulgaristan göçmeni ama İzmir hep böyle ikinci memleketim gibidir. Sürekli giderim, boşluğum oldukça. Los Angeles’ı da oraya çok benzettim, Amerika’nın İzmir’i gibi bir yerde. Havası, insanları bana çok iyi geldi. Bunun işe de yaradığını düşünüyorum. Öyle bir karar aldım. Bundan sonraki hayatımda iş olmadığı sürece burada kalayım, enerji depolayayım, sonra geleyim, burada işe daha güçlü, daha hırslı, istekli sarılayım...”

Bugüne kadar aklınızdaki imajı nasıldı bilemeyiz tabii ama Çağatay Ulusoy bugün bir sinema karakteri olsaydı şöyle özetlerdik: Genç, aklı başında, kendine yatırım yapan, kariyerine önem veren, aşırılıkları olmayan, yakışıklı bir adam!