Erkek modasının “Miu Miu mini etek” anına mı tanıklık ettik?
Prada’nın 2026 İlkbahar erkek defilesi, Pazar günü öğleden sonra, üstünde yalnızca dar, haki renkte bloomer’larla (babet tipi iç çamaşırlarını andıran kısa şortlarla) yürüyen bir modelle açıldı ve oradan sonra işler daha da cüretkâr bir hal aldı. İncecik kesilmiş şortlar ve bazen mayo, bazen bebek bezi çağrışımı yapan elastik bloomer’lar görüldü. Bazı modeller, canlı desenli önlükler ve uzun safari gömlekleriyle, sanki geldikleri iç çamaşırları dışında hiçbir şey giymemiş gibiydi.
Defile sonrası Raf Simons şöyle konuştu:
“Şu an için insanlara bir tür dinginlik vermek istiyoruz, kendinizi hâlâ dengeli ve pozitif hissettirecek bir şey.”
Miuccia Prada ise ekledi:
“Şu anda dünyayı yöneten saldırganlık, güç ve kabalık gibi kavramların tam tersi. Biz bunun yerine ‘nazik’ bir şey sunmak istedik.” Ne kastettiklerini daha açık ifade etmeye gerek duymadılar. “Manşetlere bakmak yeterli,” dedi Simons.
Bir erkeğin bloomer giymesinden daha az yıldırıcı ne olabilir? Pantolonsuz geçit töreni ilerledikçe seyirciden kıkırdamalar duyuldu. Amaç hafiflik ve özgürlük hissini yakalamaktı; şaka gibi olması amaçlanmış değildi. Bazı anlarda modeller oldukça garip görünüyordu — Milano’daki en iyi terzi bile bloomer’ları estetik hale getiremezdi ama ön cepler güzeldi (ne kadar pratik!).
Mrs. Prada ve Simons, adeta “zayıflıkta bir sessiz güç” olduğunu öne sürüyor gibiydiler.
Defile, vaat ettiği o rüya gibi ve dingin atmosferi sundu. Fondazione Prada’daki devasa salon tamamen boş ve aydınlıktı; ilk kez bu kadar sade bir şekilde sunulmuştu. Dekor olarak yalnızca yere serilmiş büyük, tüylü çiçek desenli halılar vardı. Kuş cıvıltısı yerini spa müziğiyle karışık bir atmosfer sesine bıraktı — aldığım notlardan biri sadece şu: “Didgeridoo??”
Koleksiyon, boy şortları kadar yalındı ve Mrs. Prada ile Simons’ın son dönemde keşfettiği beklenmedik kombinasyonlarla şekillendirilmişti. Tasarımcı ikili “özgürleştirilmiş içgüdüler”den söz etti; bu da Prada'nın kıyafetleri ilk bakışta “yanlış” görünse de duygusal ya da insani bir seviyede etkileyici kılma yöntemine verdiği isim. Teknik anlamda pek çok parça mükemmeldi: hafif yıkanmış peacoat montlar, çiçek desenli hippi-vari önlükler, plaj tarikatını andıran parçalar ve lazer kesimle netleştirilmiş, düz renkli kısa paçalı pantolonlar (evet, birkaç pantolon da vardı).
Diğer parçalar ise klasik Prada ürünlerinin sadeleştirilmiş versiyonlarıydı. Düşüncelerim özgürleşmiş içgüdülerdeyken, gözlerim (saygıyla) özgürleşmiş bacaklara dönüp duruyordu.
Prada aslında birkaç sezondur kısa şortları öne çıkarıyor. Mrs. Prada’nın Miu Miu’daki radikal etek boyları dikkat çekmiş olsa da, Prada’daki şortlar “çıplaklık kokan şortlar” kategorisine girmiyor. Prada’nın şortları daha soğuk ve klinik. 2022 İlkbaharında paçaları yukarı kıvrılmış tulumlar ve desenli etek-şortlar vardı; 2023’te deri boy şortlar; 2024 içinse kısa ama yüksek belli, terzi işi şortlar podyumdaydı.
Pazar günü bu şortlar sorulduğunda Simons “çocukların masumiyetini” düşündüklerini söyledi. Ancak asıl soru şu olabilir: Beşik şortundan sonra nereye gideceğiz?
İlk başta Miu Miu’nun mikro minileri şok etti, sonra beden algısı üzerine konuşmaları tetikledi, ardından markanın kültürel ve ticari patlamasına önayak oldu; taklitleri ve okul kızı stilinde bir trendi de beraberinde getirdi. Acaba bu sezonun nazik —ama bir o kadar dikkat çekici— “bacak açıklığı” erkek şortunu eşi benzeri görülmemiş zirvelere taşıyacak mı?
Peki, bunları gerçekten kim giyecek?
Genç Bolognalı tasarımcı Luca Magliano —Brad Pitt’in favori buluşma kotlarını yapan kişi— bu sezon podyum yerine yönetmen Thomas Hardiman imzalı kısa bir filmle koleksiyonunu sundu. Yaklaşık yedi dakika sürdü. Cumartesi gecesi Milano’nun ana caddesindeki bir sinemada yapılan prömiyer öncesinde, bunun yüksek defile masraflarından kaçınmak için yapıldığı söylentileri vardı. Ama Magliano ertesi sabah yapılan yeniden sunumda bu fikre katılmadı. “Zaman açısından da para açısından da daha az harcama değil bu!” diye haykırdı. “Ama mesele bu değildi.”
Mesele, giyim formunun nasıl beklenmedik biçimlerde değişebileceğini göstermek ve yükselen bir moda markasının “ne yapması gerektiğine” dair beklentileri yıkmak.
Maglienic'ten bir fotoğraf.
Size tavsiyem bir Part-Time Lover (filmde ne demek istediğimi göreceksiniz) hazırlayıp filmi izlemeniz. Ardından en yakın Magliano satış noktasına gidip kalanları deneyin. O zaman Magliano’nun neden modanın en heyecan verici yükselen yeteneklerinden biri olduğunu anlayacaksınız.
Simon Holloway’in Dunhill’deki aristokratik terziliği kusursuz bir biçimde kesilmiş ve bitirilmişti. Hem “şık” hem “klasik” kavramlarını layıkıyla taşıyor. Hatta podyumdan ziyade yakından bakıldığında daha da etkileyici; zira elit kumaşların dokusunu o zaman hissedebiliyorsunuz. Ama Holloway’in defileleri, stilist Tom Guinness’in yaramaz dokunuşları sayesinde anlatım açısından daha ilgi çekici bir hal alıyor. Bu sezon, Dunhill’in kusursuz İngiliz bahçesinin kapıları yaramaz preppy gençlere (ve birkaç borzoi köpeğine) açıldı. Çıkışta Tom’a birkaç DM yollayıp, bu özel kulüp havasını nasıl böylesine taze kıldıklarını sordum.
Show Notes: Bu sezonda yakalamak istediğiniz ruh neydi?
Tom Guinness: Stili oluşturmak birkaç seansta tamamlandı; bazıları sunumdan oldukça önceydi. Renk paleti, dokular ve desenlerin her geçişte bu kadar uyumlu olması büyük bir zaman ve özen gerektiriyor.
Bu koleksiyon aslında tezatların buluşmasıydı: soluk griler, bej süetler ve ketenlerle başlayan geçit, ardından canlı preppy madras ceketler, pastel tonlar ve grafik, art deco esintili gece kıyafetlerine uzandı. Bu kadar zamansız ve klasik bir erkek koleksiyonu içinde yer almak beni çok gururlandırdı.
Twisted prep havası — madras, kalkık yakalar, repp kravatlar, smokinle beyzbol şapkaları...
En sevdiğim görünümlerden bazıları repp kravatlar, klasik blazer ceketler ve güneş gözlükleriyle tamamlanan, açık ve rahat duruşlardı. Derinlemesine geleneksel preppy materyaller bu kadar zahmetsiz kullanılınca sonuç harika oldu. Erkek giyimi, detaylar, kurallar ve kodlarla dolu bir tarihe sahip — Simon’ın bunları bu kadar titizlikle ele alması ve yansıtması, günümüzde oldukça radikal bir yaklaşım.
Borzoiler senin fikrin miydi?
Hayır — Simon’ın! Gösteriyi Clément Chabernaud ile kapatmak dahiyaneydi, her zaman olduğu gibi harikaydı.
BU İÇERİK İLK OLARAK GQ US WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
