Sabah kalkınca cama panjura dokunmadan telefonumuzu elimize alıyoruz, o Twitter hesabı benim şu Facebook postu senin geziniyoruz. Aynılarını yatmadan önce de yapıyoruz, bir yandan e-postalarımızı günde 45. kez kontrol ederken bir yandan Instagram'da fotoğraf beğeniyoruz. O ne o, Damla bu gece kimlerleymiş? Girelim bakalım profiline...
Girmeyin, yapmayın bunu kendinize.
Hemen her şeyi bilmek istiyoruz. Önce kendi çevremizi, sonra ülkede olan biteni, hatta dünyanın nabzını tutma konusunda önüne geçilemeyen bir tutkuya sahibiz. Messi'nin attığı frikik golünden mecliste çıkan kavgaya, internetin bu aralar en sevdiği viral videodan dün reytinglerde birinci olmuş diziye kadar o kadar geniş bir skalada bilgi edinmeye çalışıyoruz ki, inanmayacaksınız ama, sağlığımız bozuluyor. Fazla bilgi bünyeyi bozuyor.
1984'te yazar Elizabeth Ferrarini ortaya bu 'bilgi arayışını' ifade eden bir tabir attı: infomania. E-postaların henüz insan hayatına yeni yeni girdiği dönemde, bu terimi Confessions of an Infomaniac adıyla kitaplaştırdı. Yaklaşık otuz yılda infomania mevzusu aldı yürüdü, Los Angeles Times'ta bu konuyu açan Manoush Zomorodi, bir okuyucusundan gelen e-postayı açıkladı: "Her şeyi öğrenmek istiyorum; şeker hastalığı hakkında yapılan son araştırmanın sonuçlarından tutun da Donald Trump'un yeni saç modeline kadar her şeyi..."
Doğa yürüyüşü yapın, bilgisayar başından kalkıp birkaç dakika ayakta dursanız bile yeter. Sadece o telefonu tuvalete bile yanınızda götürmeyin, iş arkadaşınızın izlediği GIFleri izlemeyin ve tüm bunları birkaç kez yapsanız bile rahatlayacaksınız. Çünkü bir şeyleri "İzlemedim, okumadım, bilmiyorum." diyebilmenin hafifliğini hissetmemiz önemli. Bunu bugün deneyin, bırakın akşam haberlerindeki bazı haberler sizi şaşırtsın.
