Dürüstçe açıklıyorum: Cyberpunk 2077 'yi henüz bitirmedim. Tek bir dakikasını bile aceleye getirmeyeceğim ve siz de beni zorlayamazsınız. Ancak geçen hafta 40 saatten fazla bir süre boyunca Night City'de yürüdüm, araba kullandım, ateş ettim, hackledim ve konuştum - yılın en sevdiğim oyunu ve 2018'inRed Dead Redemption 2'sinden bu yana oynadığım en iyi oyun.
Yine de istemiyorsanız bu kadar uzun sürmesine gerek yok. Cyberpunk'ın ana hikâyesi CD Projekt'in son oyunu The Witcher 3'e kıyasla oldukça kısa. Karakteri oyuncu tarafından özelleştirilebilen cinsiyetsiz bir paralı asker olan V'yi oynuyorsunuz ve Night City üzerinde gücü elinde tutan mega şirketlerden biri olan Arasaka'dan bir biyoçip prototipi çalmak için cesur bir soygun gerçekleştiriyorsunuz. İşler ters gittiğinde, biyoçip kafanıza girer ve beyninizi yok etmeden önce onu çıkarmak için zamana karşı bir yarış başlar.
Cyberpunk'ın ana konusuna sadık kalarak, ikinci, üçüncü veya daha fazla tekrarda elde edebileceğiniz çok sayıda farklı son ve epilog’tan bahsetmeye gerek yok, kaçıracağınız birçok parlak şey var. 2077, istediğiniz hızda ve ideal olarak birden fazla kez oynanmak üzere tasarlanmış ve kapsamı çoğu zaman şaşırtıcı.
Beni mümkün olduğunca uzun süre oyunda kalmaya iten ana unsur, oyunun geçtiği distopik megalopolis olan Night City'nin kendisi. Şimdiye kadar keşfettiğim en sürükleyici yer, dünya inşasında şaşırtıcı bir başarı, görünüşte sonsuz detaylar, sürükleyici arka planlar, kurgusal kültür ve hem mahallelerinde hem de sakinlerinde çok çeşitli kişiliklerle zengin bir yer. Yoğunluğuna, kapsamına ve ölçeğine sürekli hayranlık duydum ve her geri döndüğümde ya tamamen yeni yerlerde ya da daha önce gördüğüm ama tam olarak keşfedemediğim yerlerde yeni bir şeyler buluyorum.
Her yerinde büyük bir incelik var. Kahraman V'nin dairesinin penceresini ilk açtığınızda karşınıza çıkan neon ışıklar denizi karşısında muhtemelen nefesiniz kesilecek. Burası oynanabilir bir Blade Runner ve birinci şahıs bakış açısına göre ayarlanmış, öyle bir dikey ölçek hissi var ki, neredeyse iki tam günlük oyundan sonra bile, Japantown'un ışıltısından Pacifica'nın köhne kıyı sokaklarına, Badlands'in tozlu çanağına ve Corpo Plaza olan heybetli merkeze kadar etkisi geçmedi.
Bu oyunda zamanımın çoğunu sadece etrafta dolaşarak, mümkün olduğunca yukarı bakarak, ara sokaklara girerek ve yeni manzaralar ve sesler bularak, 100 metre yukarıdaki platforma çıkıp az önce terk ettiğim kalabalık sokaklara bakabileceğimi veya Night City'nin eteklerinde yükselen zengin alt bölge North Oak'taki bir “bakış açısına” gidebileceğimi fark ederek geçirdim. Bisikletime atlar ve her şeyi uzaktan seyrederdim. Gece çöktüğünde şehir gerçekten canlanır. Yağmur yağdığında, sis ve pus öylesine karamsar bir hava yaratıyor ki, kendinizi Ridley Scott'un 1982 yapımı filminde dolaşıyor sanıyorsunuz.
Tıpkı The Witcher 3'te olduğu gibi, V olarak geçirdiğiniz süre boyunca farklı karakterlerle tanışacaksınız; hepsinin kendi kişilikleri, geçmiş hikâyeleri, güdüleri ve size karşı hisleri var. Kültürleri, sınıfları ve cinsiyetleri tasvir etmede geniş ve oyun, pazarlamasının önerdiğinden çok daha sıcak bir kalbe sahip. Her distopyanın olması gerektiği gibi karanlık ve bazen de rahatsız edici bir malzemeye sahip ancak aynı zamanda sempatik bir kalbi ve uğursuz tarafını dengelemek için beklenmedik bir acıma duygusu da var. Night City'nin karakterlerinde umut ve iyimserlik var ve Grand Theft Auto'nun aksine herkes sosyopat değil - Keanu Reeves'in yarı rockçı, yarı terörist karakteri Johnny Silverhand bile. Bu beni gerçekten şaşırttı.
Silverhand hikayenin merkezi bir parçası ve V için harika bir ahlaki pusula. Johnny çoğu zaman bir pislik ve oyunun kurgusu öyle ki onunla etrafınızdaki karakterlerin bilmediği oldukça samimi konuşmalar yapıyorsunuz. Bu da benzersiz diyaloglar için daha fazla fırsat yaratıyor ve olay örgüsünü daha ilginç yerlere yönlendirmeye yardımcı oluyor. CD Projekt bu oyunda da sinematik bir sürükleyicilik hissi sunmuş. Aksiyona - kelimenin tam anlamıyla - bu kadar yakın olduğunuzda böylesine büyük anları başarmış olmaları dikkat çekici. Yüz animasyonları ve karakter modelleri sınıfının en iyisi gibi görünüyor ve bu da sürükleyiciliği daha da artırıyor. Bu,The Last Of Us Part II ile eşit düzeyde görkemli bir sinematik başarı, tüm bunları nasıl bir araya getirdiklerini düşünmek çoğu zaman bunaltıcı oluyor.
Elbette 2077 'de silah kullanacaksınız - ki bu bir RPG için gerçekten iyi hissettiriyor - ancak konuşma oyunun birincil silahı. Oyunun başındaki yaşam yolu seçimini ("Corpo", "Nomad" veya "Street Kid") farklı durumlarda diğer insanlardan en iyi şekilde yararlanmak için belirli uzmanlıkları değerlendirmek adına kullanacaksınız, bu da farklı bir perspektiften tekrar oynama yeteneğini artırıyor. Ben, uğursuz Arasaka'nın rütbelerinden geçmiş bir erkek Corpo V olarak oynuyordum. Bu nedenle V, kurumsal jargon konusunda uzman bir bilgiye sahipti ve bunu birçok kez kendi avantajıma kullandım.
Sadece ateş etmek ve konuşmak değil. Soygunlar düzenleyecek, düşman hatlarının gerisinde gergin ölüm kalım durumlarında gezinecek, çevrenizi ve düşmanlarınızı hackleyecek ve manipüle edeceksiniz. Vücudunuzu sibernetik donanımla yükseltmek özellikle harika, fiziksel varlığınızın her yönünü tam olarak özelleştirmenizi sağlıyor. Gözlerinizi değiştirin, kollarınıza roketatarlar yerleştirin ve düşmanları birçok yaratıcı yolla alt etmek için hackleme yeteneklerinizi artırın (kafataslarının içinden beyinlerine kısa devre yaptırmak isteyen var mı?). Bunu sayısız silah seçeneğine ekleyin - otomatik hedefli tabancalar, lazer tüfekler veya belki bir samuray kılıcı kullanmak ister misiniz? - Farklı kıyafet ve zırh özelleştirme seçeneklerinden bahsetmiyorum bile, kurcalayacak çok şeyiniz var.
Casusluk görevleri, yakala veya öldür görevleri ve Cyberpunk evreninin sunduğu her şeyden tam olarak yararlanan bazı inanılmaz set parçaları var - uçan araçlardan lüks otellere, pis çete sığınaklarına ve hatta evrenin tarihine bazı bakışlar. Bir de "Braindancing" var, bir kişinin anılarına tanık olmanızı ve hatta onları hissetmenizi sağlayan fütüristik zihin teknolojisi, psişik bir dedektif gibi düşüncelerini tarıyor. Tüm bu unsurlar ete kemiğe bürünmüş ve hiçbiri bir diğeri kadar ilginç ya da eğlenceli gelmiyor.
Bir de yan görevler var. Saati saatine, 2077 şu ana kadar The Witcher 3'ten daha tutarlı bir ana hikayeye sahip, bu da karşılaştırmalı kısalığı ile güçleniyor, ancak 2077'nin yan görevleri CD Projekt'i RPG geliştiricilerinin stratosferine yükselten aynı yaratıcı dokunuşa sahip. Kendi "eşlikçi" yan görevlerini vermek için dallanan ana hikaye karakterlerinden veya şehirdeki çeşitli farklı tamircilerinizden sürekli olarak yapmanız gereken şeyler öğreneceksiniz.
Sizinle telefon aracılığıyla iletişim kuran bu kişiler, yapılması gereken işle ilgili olarak sizi arayacak ya da mesaj atacaklar. İlk başta bunlar küçük tuhaf işler gibi geliyor, ancak kampanyanın derinliklerine doğru ilerlediğinizde aniden daha uzun, genişletilmiş, çok parçalı hikayelere yayılıyor. Spoiler vermeyeceğim ama bir bağnazla takılabilir, yapay zekalı bir taksicinin kayıp oğullarını bulmasına yardım edebilir, size Rihanna şarkıları mırıldanan bir silah bulabilir, siyasi gizemlere karışabilir, rehine kurtarma sahneleri düzenleyebilir ve daha pek çok şey yapabilirsiniz. Şu anda yan görev günlüğüm kesinlikle hala görmediğim şeylerle dolu ve onlara dalmak için sabırsızlanıyorum.
Yine de bu oyunun konsolda nasıl oynanacağı tam bir muamma. CD Projekt yalnızca PC için inceleme kodu sağladı, bu nedenle başka bir yerde nasıl performans göstereceği tam bir muamma. Ancak bu platformda 2077, Nvidia'nın RTX 30 serisi grafik kartlarının yapabilecekleri için cesur bir vitrin. Kendinden önceki hiçbir oyuna benzemeyen yeni nesil oyunları müjdeliyor ve Marvel'sSpider-Man: Miles Morales veAssassin's Creed Valhalla gibi son oyunları biraz uysal hissettiriyor. RTX3080 ve 3090 kartların bir karışımında, bozulmamış doğal 4K çözünürlük, en iyi grafik ayarları, HDR ve ışın izleme ile oynanan bu oyun, şimdiye kadar gördüğüm en güzel oyunlardan biri. LG'nin CX OLED TV'leri tam da bu oyun için üretilmiş.
Ancak böylesine güçlü bir bilgisayarda bile CD Projekt'in erişiminin kavrayışını aştığını hissediyorsunuz. Cyberpunk 2077 hatalı bir oyun - hatta bazen ciddi şekilde hatalı. Bu sorunlar hiçbir zaman ilerlememi kalıcı olarak bozmadı, ancak engelledi. Bu bir ya da iki kez olduğunda can sıkıcı, ancak bu kadar düzenli hale geldiğinde inanılmaz bir deneyimi mahvetme tehdidi oluşturuyor. NPC'lerin garip tepkiler verdiğini, asansörlerin çalışmadığını, keşiflerin durduğunu, kontrol cihazlarının durmadan titrediğini, kulaklıkların çalışmadığını ve düşmanların yenilmez hale geldiğini gördüm. Görevler bozuldu ve diğerleri dikkat dağıtıcı aksaklıklarla bir şekilde lekelendi. Tüm bu sorunlar hızlı bir yeniden yükleme ile aşıldı, ancak Night City'nin ne kadar güzel ve ikna edici olduğu düşünüldüğünde, bu kadar sinir bozucu küçük hıçkırıklarla engellenmesi utanç verici. Covid'in geliştirilmesinde yarattığı zorluklara rağmen bu kalibrede bir oyunda böyle bir şey olmamalıydı.
Önümüzdeki birkaç gün ve hafta CD Projekt'in Cyberpunk 2077 'nin tek ciddi sorunu olan hataları çözüp çözemeyeceğini gösterecek ama şu anda bile 2020'nin en iyisi. Hırs ve kapsam açısından, başka hiçbir şey ona yaklaşamaz. Asıl kalıcı gücü, kaynak malzemesinin zenginliğinde ve CD Projekt'in bir masaüstü oyununun bilgisini ve hissini interaktif bir deneyime ne kadar iyi aktardığında yatıyor. Soğuk kurumsal dış görünüşünün altında kalbi olan bir oyun ve bu oyunda bir RPG'de bulmayı umabileceğiniz kadar çok karakter ve seçenek var. The Witcher 3 gibi, hikaye anlatımı veya görev tasarımının kural kitaplarını tamamen yeniden yazmıyor, ancak genişlik ve derinlik kombinasyonuyla Cyberpunk 2077, şüphesiz gelecek yıllar için tür beklentilerini yeniden tanımlayacak.
BU İÇERİK İLK OLARAK BRITISH GQ WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
