Eğer anne olarak doğmadıysanız, baba olarak da doğmazsınız. Tabii, ilk çocuk doğar doğmaz babalık sorumlulukları yüklenmeye hazırdır. Bir erkek, aniden, hiç tanımadığı ve hiçbir fiziksel bağ kuramadığı bir bebeğin babası olur. İlk görüşte aşkı savunan kurallardan çok uzakta… Bazıları için bu karşılaşma net değildir. İlk oğlu doğduğunda Daddy Blues'dan muzdarip bir baba olan Antoine* anlatıyor. "Bugün bunu söylemekten utanıyorum çünkü o zamandan bu yana her şey değişti ama ilk görüşte ondan hoşlanmadım. Bu kişiyi tanımıyordum. Benim için o, tanımam ve sevmem gereken bir yabancıydı. Bu çok çelişkili bir durum çünkü hamilelik döneminde çok mutlu ve sabırsızdım. Sevgi hemen oluşmadı ve tanışma geç oldu, 6 aylıkken. Onu nasıl tutacağımı bilemiyordum, çok ağlıyordu, kendimi çok işe yaramaz ve güçsüz hissediyordum çünkü sadece annesinin kollarında iyi olduğu izlenimine kapılmıştım. Bir günden diğerine hayatım alt üst oldu ve hatta kendime 'biz ne yaptık' diye sordum. Bir bebek sahibi olma fikrim, yaşadığım günlük hayatla uyumlu değildi" diye ekliyor.
Hamileliğin dokuz ayı boyunca baba adayı, gelecekte bir baba olarak yaşayacağı hayatı idealize eder. Kendisi, tüm ailesini geçindirmek için "mükemmel baba" tutumlarını benimseyerek bu yeni sorumlulukları tam olarak üstlenmeye hazır bir rolde olmaya çalışır. Ancak bu imgelem gerçeği yansıtmadığında, ortaya çıkan sonuç acımasızdır. France 2 kanalında yayınlanan bir programın bağımlılık uzmanı Laurent Karila, "Fantezi ile gerçek arasında bir uçurum var" diyor. Anne hamileliğini yaşar, gerçek bir dönüşüm deneyimler. Dahası, annede birçok hormonal ve hatta nörobiyolojik değişimler meydana gelir. Gerçek bir hazırlık söz konusudur. Ve bir de doğum var. Baba için bu daha karmaşıktır. Çocuğu hayalinde idealize eder. Baba olacaktır ama bunun ne olduğunu gerçekten bilmez. En azından ilk çocuk için. Ama bebek doğar doğmaz, her şey altüst olur. Ve tüm duygular iç içe geçer. İşe yaramazlık ve duygularla başa çıkmanın zorluğu başlar.
Çünkü baba duygularını yönetmekte zorlanıyorsa, anne ile bebek arasındaki bağda kendine bir yer bulmakta zorlanır. "Senkron" olarak adlandırılan bu bağ, gebelik anından itibaren kurulur. "Hamilelik sırasında fetüs annesinin biyokimyasını paylaşır. Senkron fizyolojik, hormonal ve duyusaldır," diye açıklıyor CNRS'de araştırmacı olan Jacqueline Nadel. Doğumdan sonra bu samimi diyalog zenginleşir: bebek annesinin kokusuna, sesine, bakışlarına ve duygularına tepki verir. Sevinç, üzüntü, şaşkınlık: Yeni doğan bebek çok erken yaşlarda annesinin yüzündeki ifadeleri ayırt eder, onları taklit eder ve onlara tepki verir. Jacqueline Nadel, "Anne ve bebeğin kalp ritimleri bile, etkileşim başladığında senkronize olur" diyor. Baba içinse her şey çok farklıdır ve zaten birbirine sıkı sıkıya bağlı olan bu ikili arasında kendine bir yer bulmak karmaşık olabilir.
"Baba, bu anne-bebek üçgeninin içine giriyor ve dengeyi sağlamak zor oluyor. Bu yüzden babalar için yavaş bir adaptasyon süresi var, aynı anda ikili arasındaki diyaloğu koparmamak önemli. Diyalog esastır" diyor Laurent Karila. Lyon'da klinik psikolog olan Anne-Thérèse Mignery de aynı fikirde. "Anne-baba ilişkisini desteklemek çok önemli. Bir takım olarak kalmalılar. Çünkü çocuk sahibi olmayı seçtiğimiz andan itibaren bu ortak bir seçimdi. Buradaki fikir, doğumdan önce ve sonra birlikte olmanız. Kendinize zaman tanımalı ve birbirinizle mümkün olduğunca çok konuşmalısınız. Ne hissettiğinizi söylemekten, utanç verici ve tabu bulsanız bile deneyimlerinizi paylaşmaktan korkmayın. Bazen diğerinin ne hissettiğini tam olarak anlamayan ebeveyne altyazı vermek gerekir. Ayrıca sabırlı olmalı ve kendinize baskı yapmamalısınız" diye açıklıyor.
Çiftin dikkatli olması ve ilişkinin her zaman yapıcı olması gerektiğini de ekliyor. Psikoloh, "Çift, zarar görmüş olsa bile aralarındaki bağ ve ortaklık kaybolmamalıdır. Partner her zaman en iyi müttefik olacaktır" diyor.
