Batman: Caped Crusader animasyon dizisini Prime Video'da izlemek için en az 5 sebep var. İlk bölümlerden itibaren, diziyi güçlü bir başlangıçla açan unsur, hem karakterin hem de çizgi romanın doğduğu yıllarda geçen bu hikayenin tanımlayıcı ögesi olan görünen ve gerçeklik arasındaki ikilik oluyor (özellikle de Batman’in ikilik üzerine kurulu hayatı). Bazıları için Kara Şövalye bir kahraman, bazıları içinse bir tehdittir. Ve çoğu zaman Bruce Wayne, Batman'den daha güvenli, daha koruyucu bir maskedir. Özellikle de, Joker'in sevgilisi Harley Quinn'in başka bir versiyonu olan bir psikiyatrist, Gotham'ın en zengin yetiminin gerçek ruhuna - insan tarafı ve zaafları dahil - fazlasıyla yaklaştığında.
Ancak maskeyle kendi ikiliğini sürdürebilmek, bu dizide hem iyiler hem de kötüler için ortak bir sorun (örneğin, oyuncu Basil Karlo, saplantılı bir şekilde kendini kaptırıyor). Bunun sonucu ise, birçok diyaloğun çok ilginç bir satranç oyununa dönüşmesi oluyor; çünkü burada kendiniz hakkında hiçbir şeyi açığa çıkarmadan karşınızdaki kişiyi "maskesiz" bırakmaya çalışıyor, onu yanlış hamleler yapmaya zorluyorsunuz. Bu tercih, hikayeyi birçok noktada daha yoğun hale getiriyor. Örneğin, katilin tehdidi, dürüst Komiser Gordon'un üzerinde belirdiğinde veya Wayne tarafından finanse edilen, trajik iniş çıkışlar yaşayan, belediye başkan adayı Harvey Dent'in yükselişi sırasında… Tüm bu süreçte, iki yozlaşmış polisin manevraları da aynı yönde ilerliyor. Neyse ki, karakolun içinde ve dışında iyi güçlerin eksikliği görülmüyor (bu noktada Barbara Gordon ve Renee Montoya özellikle parlak bir şekilde ortaya çıkıyor).
Hikâyenin tamamına yayılan bir diğer unsur ise, görünenin (maskenin işin içine girdiği her durumda kaçınılmaz olduğundan) aldatıcı olması . Sonuç olarak, saf gibi görünen bir süper kötünün kostümü giydiğinde ölümcül hale gelmesi, sahte haberler nedeniyle yozlaşmış polislerin Gordon’a tercih edilmesiyle birleşiyor. Üstelik Batman’i bile hayrete düşürecek şekilde, burada bir sihir var ve... işe yarıyor!
Batman: Caped Crusader’daki teknoloji, retrofütüristik bir yaklaşımla, 1930'lar ve 1940'lardan ilham almasına (bilgi ve casusluk aracı olarak radyonun yaygın kullanımı gibi) rağmen, ürettiği sonuçlar bakımından beklenenden daha ileri görünüyor. Örneğin Batmobile, zamanının çok ötesinde cihazlara sahipken, kahramanın stratejilerini planlamak için kullandığı Gotham haritası basit bir haritadan çok daha karmaşık. Polis teşkilatı, özellikle operasyon ekipleri de "gelecekten biraz yardım almış" gibi görünüyor.
Cristina D'Avena’nın tema şarkılarıyla İtalya’ya kadar ulaşan daha "çizgi filmvari" sayısız tasvirle karşılaştırıldığında, Batman: Caped Crusader, daha çok yetişkin bir izleyici kitlesi için tasarlanmış bir yapım ve karanlık anların eksik olmadığı bir dizi. Kan var, ölüm zaman zaman kendini gösteriyor ve Harvey Dent'in iki zıt kişiliğe bölünen çarpık "adalet" mücadelesi kesinlikle insanı durup düşündürüyor. İzlediğimiz hikaye, ortalamanın üstünde bir karanlığa sahip, ancak tam da karanlık en yoğun olduğunda, ışığın eşi benzeri görülmemiş bir güçle parlamasını sağlıyor. Üstelik orijinal hikaye de bir şekilde "güncelleniyor" ve Batman, ilk sezonun son bölümünde ilginç bir son sürpriziyle birlikte çok önemli bazı seçimler yapıyor. Bu dizi, hem Gotham'ın koruyucusunun maceralarına yeni adım atanlar için hem de onu zaten tanıyıp yeniden yorumlamayı takdir edenler için kusursuz bir yapım olarak karşımıza çıkıyor.
BU İÇERİK İLK OLARAK GQ ITALIA WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
