Nosferatu, gerçek bir korku ikonunu yeniden buraya ve şimdiye getiriyor. Nosferatu, ilk birkaç dakikada ürpermek için her zaman görsel uyaranlara ihtiyaç olmadığını kanıtlıyor. Çünkü: Başlangıçta hiçbir şey görmüyoruz. Bir müzik kutusunun tıkırtısı, rüzgârın hafif ıslığı ve bir kadının iniltisi, sinema koltuğumuzda iki santimetre daha aşağı kaymamız için yeterli. Daha sonra Genç Ellen'ı görüyoruz; Lily-Rose Depp’in muhteşem performansıyla hayat bulan bu karakter, geceleri kötülüğün pençesinde, penceresinin önünde dua ederken ve uykusunda yürürken parkta saldırıya uğruyor. Kim tarafından? Yer altındaki bir takip sahnesi bize küçük bir ipucu veriyor. Mezarların ve ölümsüzlerin diyarına giriyoruz…
Eggers, bu hikaye ile büyük bir mirası devralmış durumda. 1922(!) yılında gösterime giren Friedrich Wilhelm Murnau’nun orijinal filmi “Nosferatu: A Symphony of Horror”, hala yapılmış en iyi korku filmlerinden biri olarak kabul ediliyor. Bram Stoker’ın “Dracula” eserinin resmi olmayan bir uyarlaması olan sessiz film, korku sinemasının en etkileyici mihenk taşlarından biri. Eggers, yeniden yapımında orijinale sıkı sıkıya bağlı kalıyor ve yeni unsurlara pek fazla yer vermiyor. Büyük sürprizler ve beklenmedik dönüşler umanlar muhtemelen hayal kırıklığına uğrayacak, ancak kendini tamamen orijinal hikayeye kaptırmak isteyenler tam anlamıyla tatmin olacak.
Peki konu ne? Yeni evli Thomas Hutter (Nicholas Hoult’un başarılı performansıyla), kurnaz ve kâr odaklı patronu (Simon McBurney) tarafından Transilvanya'ya gönderilir. Görevi, yaşlı Kont Orlok’a (Bill Skarsgård bıyıkları ve kürküyle neredeyse tanınmaz halde, ancak kana susamış vampir rolünde olağanüstü) eski bir harabeyi satmaktır. Thomas, Orlok’un bir vampir olduğunu keşfettiğinde dehşet başlar; çünkü Orlok, Thomas’ın yaşadığı bölgedeki eski bir şatoya taşınmak istemektedir ve dahası, evde bekleyen eşi Ellen’a göz dikmiştir.
Öncelikle, bu film kesinlikle sinema salonunda izlenmeli. Eggers’ın klasik tarzında, film büyük ölçüde doğal ışığa ve uzun çekimlere dayanıyor. Bu tercihler zaman zaman hikayeye biraz tozlu bir atmosfer kazandırsa da genel olarak etkileyici ve atmosferik görsel senaryolar yaratıyor. Işık ve gölge oyunları, sinsice yaklaşan karanlık, giderek somutlaşan korku ve korkuyla romantizmin grotesk birlikteliği, ikonik orijinal filmde olduğu kadar ürkütücü.
Filmin içinde kötülüğün duyurulması ve “O geliyor” sözlerinin sürekli tekrarlanması, bir bakıma günümüz meselelerine de dokunuyor ve bu yeniden yapımın var olma sebebini güçlendiriyor. Dışarıdan gelen düşman imgesi nasıl yorumlanabilir? Ve bu belirsiz düşman, toplum içindeki korkunun sebeplerini uzun süredir gölgeliyor mu? Korkunun beklentisi, kendisinden daha sinir bozucu görünüyor…
Eggers’ın yorumunun önceki versiyonlardan ayrıldığı nokta, vurguladığı erotik öğe. Ellen karakterini (ve onunla birlikte korku ile erotizmin iç içe geçtiği kadın bakış açısını) daha fazla ön plana çıkarıyor. Vampiri yalnızca karizmatik ve çekici bir baştan çıkarıcı olarak sunmak yerine, cinsel arzuyu bir tür kendini yok etme isteğine dönüştürüyor. Bu bağlamda, ölümle flört etmek en büyük haz olarak yorumlanıyor ve bu tema, ekrana yayılan geniş fiziksel sahnelerle kendini gösteriyor. Ellen’ın rolü, şimdiye kadar sorgulanmamış ataerkil dünyayı sarsıyor; dizginlenemeyen arzusu ile görev ve günah kavramlarını seyircinin karşısına yeniden koyuyor. Bazı anlarda Nosferatu, neredeyse bir evlilik dramına ve içgüdülerle mücadeleye dönüşüyor.
Robert Eggers, bu yeniden yapımla uzun zamandır görülen en etkileyici vampir filmlerinden birini ortaya koyuyor. İçeriği zamansız bir şekilde güncel görünse de biraz eski bir hava taşıyor. Ancak bu, keyifle kabul ettiğimiz bir şey. Hikayenin kaçınılmaz tarihsel yükünü etkileyici bir genişlikte sunmayı başarıyor ve bu sayede zaman zaman ortaya çıkan durgunluğu bile göz ardı etmemizi sağlıyor. Sonuç olarak, Nosferatu’nun yeniden yapımı, orijinalin parlaklığına ulaşamayabilir, ancak yine de korku türünün en iyi klasik örneklerinden birini sunuyor.
BU İÇERİK İLK OLARAK GQ GERMANY WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
