Birisine inanmak. Sanırım bu hayattaki en değerli şeylerden biri. İnsanları birleştiren bir eylem. Kolektif bakmak için illa her an aynı şekilde hareket etmene gerek yok, veya birisiyle aynı şeyleri yapmana. Sen farklı bir düşüncede olsan da karşındakini onunla aynı düşüncede olduğun bir senaryoda olacağı kadar, o ölçüde, destekleyebildiğinde kolektif bilinç hareketleniyor sanırım. Mesela benim için X konusu pek kritik değildir. Ama senin için çok değerlidir. Ben o konu bana o kadar etki etmese de, sana inandığım ve sana etki ettiğini bildiğim için o konuyu öylesine destekleyebiliyorsam işte bu birleştirici bir güç değil midir? Ve çoğu zaman da böyle bir yaklaşım geliştirince o konuya dair farklı bir anlayış geliştiriyorsun, yeni bir bakış. İşte Hakan Sabancı ve Ece Çiftçi’nin içinde oldukları işbirliği bu şekilde özetlenebilir. Birbirine inanan iki gönüllü. SosyalBen’in hikayesini ve Hakan Sabancı’nın bu vakıfla beraber neler yaptığını isteyenler detaylı araştıracaktır. Onlara kolektif bakmak ile ilgili sorular sordum. Çünkü hayata farklı yerlerden beraber baktıkları bir yer var. Ve o yer hepimizle alakalı.
Hakan Sabancı: Ramazan Can isimli sanatçının bu eseri beni çok etkiledi. Eskiden yeniye geçiş ya da Doğu-Batı sentezi olarak yorumlanabilidiği için hoşuma gidiyor.
Ece Çiftçi: Bu görsel benim salonumun duvarında ve anonim bir çalışma. Her baktığımda bana Afrika'yı ve oradaki mücadelenin (yemek ihtiyacı çok ciddi bir mücadele orada) yanında umudu (her şeyin yoksulluğa rağmen rengarenk olması ve bu renkliliğin insana gerçekten bir enerji vermesi) hatırlatıyor. Ben de çoğu kez Afrika'ya gittiğim için onların mücadelesine dahil olmak ve her şeye rağmen umuda tutunmaları beni besliyor.
Son zamanlarda en çok dinlediğiniz parça?
Hakan Sabancı:
Ece Çiftçi:
