Dünyanın moda yorumcuları, Gucci'nin yaratıcı yönetmeni Alessandro Michele’ye göre daha düşük bir kozmolojik düzlemde yer alıyor. Bazıları tasarımcının geniş çaplı yaratıcı yaklaşımını “magpie-esque” olarak tanımlarken - çok çeşitli referansları ve teknikleri zengin dokulu ve çok katmanlı bir yüksek moda potasında dokuma becerisini karşılaştırarak - O, kendini son dönem filozof ve eklektik düşünür Walter Benjamin gibi figürlerle aynı hizada görmeyi tercih ediyor.
“Sonuçta Benjamin, bir alıntı koleksiyoncusu.” Dün gece Gucci'nin resort şovu "Cosmogonie"de dağıtılan Michele’nin kendi yazdığı notlara bir bakın. “O denizin derinliklerinden keşfeder ve ender ve değerli inciler olarak suyun yüzeyine geri getirir. Onları yeniden düzenlenmesi, yeniden inşa edilmesi, güncellenmesi gereken düşünce parçaları gibi andırır.”
Adeta bir Mesih hissi yaratan tasarımcısının kendi koleksiyonlarının üretimine hemen hemen aynı yaklaşımı uyguladığını, beklenmedik kumaşları, şaşırtıcı teknik gelişmeleri ve zengin tarihsel referansları geniş bir alanda iç içe geçirdiğini anlamak için Benjamin'in (ya da bu durumuda Michele’nin) zekasına sahip olmak gerekmez. Podyumda yürüyen akıcı kılıklara bakmanız yeterli.
Dün gece tüm görünümlerdeki güçlü karma sunum, tam bir kontrpuan örneğiydi. Alacakaranlıkta gösterilen, Puglia'nın ortaçağ Castel del Monte'sinin ürkütücü salonlarını takip eden kıyafetler, öncelikle karamsar bir akşama hazır estetiğe odaklandı. Açılış erkek görünümü, tepeden tırnağa damarlı siyah deri trençkot-pantolon kombinasyonu ve çelik burunlu çizmeler, tonu belirliyordu.
Michele’nin temel elementlerinden olan yıpranmış kot, yırtık şortların ve geniş paçalı kot pantolonların dış yanlarını süsleyen mücevherli süslemelerle Gucci yorumu gördü. Bu parçalar, tüylü sahte kürk mantolar, modellerden tazıların kulakları gibi sarkıyordu - saksağan kanatlarının rengi - siyah ve tüvit, özel olarak ayrılmış parıldayan zincir, zırh pelerinlerle ve günlük toz mavisi iş gömlekleriyle giyildi.
Koleksiyon, Benjamin'in kesinlikle onaylayacağı belirgin bir şekilde eklektik yaklaşımın bir kutlaması olduğu kadar, pandemi tarafından muhteşem kıyafetler giyme yetenekleri ve istekleri harap olan moda severlere da siren gibi bir çağrıydı. Elbette, gösteride birkaç sarkık jarse parçası vardı - burada süngerimsi bölünmüş kollu bir rugby gömleği, bir çift hacimli kaşmir damalı eşofman altı da gördük- ama genel olarak koleksiyon, yüksek zarafete geliştirilmiş bir ruh hali gösterinin dramatik fonunda kasıtlı bir dönüşü işaret ediyordu.
Koleksiyon ayrıca bazı klasik Michele mihenk taşlarını parlatmak için geri döndü. Tasarımcının İngiliz aristokrasisinin altın günleri için bir tutkusu vardır (Cruise '17 koleksiyonunu Devonshire Dükalığı'nın atalarının oturduğu yer olan Chatsworth'te ve buna bağlı olarak Mitford kardeşler olarak temasında gösterilmişti) ve Cosmogonie koleksiyonu biraz şöyle okundu: 20. yüzyılın başlarında sosyeteye giriş yapan bir balo için rüya gardırop.
Bir kır evinde hafta sonu teması o kadar iyi geliştirilmişti ki, aslında koleksiyonda, doğal olarak giyilen, geniş, yetmişlerin terzilik ve boncuklu Greko-Romen sandaletleriyle birlikte birkaç hacimli elmas kapitone ahır/atçılık ceketi bile vardı.
Koleksiyondaki aksesuarların çoğu - elmas kaplı burun zincirlerinden denim parçalarını kaplayan avize işine kadar - Benjamin'in yazısında bulunan fikirlerin takımyıldızına doğrudan bir referansı gibi görünüyordu.
Michele notlarında, "Benjamin için takımyıldızı gerilimlerle dolu ani bir görüntüdür" diye yazmıştı. "Aksi takdirde dağılacak olan parçalar arasında bağlantı kurma kapasitesinden ortaya çıkan şeydir: bir temas olasılığında yanan ateşli bir alıntı tozudur."
