Bu sefer Pennywise’ı son It filminde Bill Skarsgård ve müzisyen-aktris FKA Twigs’in, Eric Draven ve Shelly Webster isimli talihsiz âşıkları canlandırdığı The Crow yeniden çevrimi, basın tarafından sadece fikir aşamasında bile neredeyse tamamen olumsuz yorumlarla karşılanıyor. Aslında orijinal The Crow ile pek ilgisi yok. Hikaye doğru bir şekilde yapılsa da korkutucu bir hikayeye özgü tipik heyecanı uyandırmayan, iki saatlik bir filmden bahsediyoruz. Tek cümlede özetlemek istersek, “Inception tarzı bir filmin içinde Pattinson’ın oynadığı Batman olmak isteyen ama başaramayan bir Crow” olarak tanımlayabiliriz. Yine de ve belki de bu olumsuz atmosferi yüzünden, gidip izlemek isteyebilirsiniz ve gerçekten çöp olup olmadığına ve söylentilerin doğru olup olmadığına bakabilirsiniz. İşte harcadığınız parayı kurtarabileceğiniz ve filmin değerini destekleyen unsurlar:
The Crow'un hikayesi, lineer olmaktan çok uzak. Aşık çift, bir çete şiddetinin kurbanı değil; “üstün” ve şeytani bir varlık tarafından bazı suç olaylarının üstünü kapatma girişiminin kurbanı. Yeni Crow’un durdurması gereken bu varlık, neredeyse bir vampir. Anlatılan durum hemen netleşmiyor, hatta oldukça karışık. Mevcut durum; geçmiş ve bugün arasında, iki dünya arasında bir hikaye içinde anlaşılmaya çalışılıyor. Yeni Eric Draven, kendi gözlerinde ve düşüncelerinde, sevgilisiyle geçirdiği en iyi ve en kötü anları yeniden yaşıyor (kısmen kaybın acısından, bu acıyı neden yaşadığını düşünerek ve Shelly'nin kim olduğunu ve onu kimin tehdit ettiğini anlamaya çalışarak). Ve Crow’a hemen dönüşmüyor, bunun yerine, bir tür cehenneme çekiliyor ve oradan ileri geri gönderiliyor; ki bu yer, bir post-apokaliptik distopyadan veya bir video oyunundan alınmış gibi görünüyor. Süreç biraz zorlama (görseller, diyaloglardan daha baskın), ancak iki varoluşsal düzlemin estetiği çok tutarlı ve bazen neredeyse "resmedilmiş" gibi görünüyor; ki bu da hoş olmayan bir durum değil, aksine. Ve bu estetik, gerçek dünyadan öte dünyaya ve tersine geçişi sağlayan su portalından itibaren başlıyor.
Yeni Raven’ın maskesi, Robert Pattinson'ın The Batman filmindeki Bruce Wayne’in emo makyajına oldukça benziyor. Ancak, ikisi arasındaki benzerlik sadece “minimalist” makyajda değil. Her ikisi de acı, öfke ve intikam arzusuyla hareket ediyor, karanlık taraflarına teslim olmaya hazırlar, ama aynı zamanda da adaleti sağlamaya istekliler.
Seçimlerin önemi, filmde bir oyun kitabı ya da video oyunu görevinde olduğu gibi merkezi bir unsur: Hikayeyi başlatan Shelly’nin arkadaşlarının yaptığı cesaret seçimi, iki ana karakterin her şeye ve herkese karşı verdiği aşk seçimi (birbirlerini kurtarıyorlar, ya da en azından deniyorlar), Eric’in bir belirsizlik anında yaptığı nefret seçimi (Shelly’i kurtarıyor, ancak onu belki de sonsuza kadar olmasa da bir şekilde Orpheus ve Eurydice 2.0 masalı, modern zamanlara uyarlanmış bir Yunan miti gibi bir dünyada kilitliyor). Kötü karakterlerin yaptığı seçimler de unutulmamalı, ki onlar ölüme kadar ve hatta ölümden sonra bile kötü olarak kalmaya devam ediyorlar. Olumsuz karakterlerden hiçbiri, seçtikleri yoldan şüphe duymuyor; sanki bu yol onların kaçınılmaz kaderiymiş gibi. Tüm anlatının merkezinde yer alan sahnelerden biri bir tiyatroda geçiyor. Bu sahne, sessiz, şiddetli ve ağır bir atmosfer yaratıyor.
Eros ve Thanatos, filmin iki temel unsuru olarak öne çıkıyor ve güçlü bir anlatı dinamiği oluşturuyor. Aşk, özellikle filmin ilk bölümünde her şeyi harekete geçiren bir güçken, ölüm giderek adaletin bir unsuru haline geliyor ve ana karakterin ruhunu kaybetme riskine girdiği anlarda bile önemli bir rol oynuyor. Sevgilisini kurtarıyor, peki bunun bedeli ne oluyor?
BU İÇERİK İLK OLARAK GQ ITALIA WEB SİTESİNDE YAYINLANMIŞTIR.
