Özümüzden var olmadığımız sürece, eksiklerimizi, korkularımızı, kırılganlıklarımızı samimiyetle paylaşmadığımız müddetçe kendimiz dahil kimselerle derin bağ kuramıyoruz. Fark etmeden samimiyet, yaratıcılık ve başarının da önünü tıkıyoruz. Göz göre göre eksik deneyimliyoruz hayatı. Tüm gayem gayretim; kendimi olabildiğince samimi bir şekilde ortaya koyarak, hayatta aynı yerlerde zorlandığımızın kanıtı olmak. Yalnız değilsiniz diye haykırmak! Yargılanma, bağ kuramama, beğenilmeme, reddedilme, yetersizlik gibi korkularımın üzerine giderek nihayet karşınızda cıbıl cıbıl soyunuyorum. Ve bunun ilk adımı benim için konfor alanımdan çıkmak. Bu yüzden ilk bölüm, bizi içten içe çürüten konfor alanımızla ilgili. Bence konfor alanından çıkmamanın bedeli, çıkmamın bedelinden daha fazla. Herhalde yaşlanınca hayattaki en büyük pişmanlığı, zamanında içindeki cesur sesi duyup da adım atmayanlar yaşıyordur. Aman biz onlardan olmayalım!
Sokakta, işte, okulda, sosyal medyada birilerini taklit ederek ya da olmadığımız biri gibi görünmeye çalışarak, hayat enerjimizi boşa harcıyoruz. Meğer topluma kendimi beğendireceğim, havalı duracağım diye takıştırdığım maskelerin, yabancı kimliklerin ardında bambaşka bir ben saklanırmış da haberim yokmuş.
Çıkaralım maskeleri de iki kalpten sohbet edelim!
