Malum, bu oyunu çok seviyoruz… Onunla yatıp kalkıyoruz. Cümle âlem de biliyor ki, bu topraklarda futbol adeta bir din… Lakin bu sevdanın bir karşılığı var mı; işte asıl kafa karışıklığı orada başlıyor. Futbolun, ülke sathındaki geçmişi 100 yılı geçkin bir zamana uzanıyor. Ve fakat bu sürece sığdırılan “resmi” başarı sayısı o kadar az ki. Hoş, meseleye “romantik” cepheden bakanların başarıyla bir işi yok, bu sevdanın muhakkak kendisini sayısal olarak ifade etmesinin derdinde değiller. Takımları şampiyon olmasa da, küme düşse de fark etmez; onların oyuna dair tutkularında bir eksilme olmaz. Lakin bir süredir futbol artık “endüstriyel” tanımını da yanında taşıyor.
Bu da şu demek; sevdanızın mali bir karşılığı da olmalı. Kombineydi, formaydı, hediyelik eşyaydı derken her sezon bağlı bulunduğunuz renkler için cüzdanınızdan hiç de yabana atılmayacak bir şekilde birtakım meblağlar çıkmalı. İşin içine ekonomik kurallar girince denklem bir tuhaflaşıyor elbet; siz de taraftar kimliğinizle birlikte şöyle bir talepte bulunuyor ve “Madem o kadar para ödüyorum, kulüp de her zaman bana yarıştığı her alanda şampiyonluk tattırmalı, masamı sevinçlerle donatmalı” diyorsunuz.
Tablo böyle olunca, insan geriye dönüp bakıyor; “bu futbol denilen oyun, bize sevdamızın karşılığında ele güne karşı övünebileceğimiz ne sundu” diye…
