Biri bitiriyor, diğeri başlıyor. Birinin cümlesi bitmeye yakın diğeri onun sözünü kesmeden yumuşakça cümleyi bağlıyor. Çok farklılar ama bu farklılıkları doğal bir şekilde birbirini tamamlıyor. İkisi farklı insanlar ve hayata kesinlikle farklı bakıyorlar. Ama bu kolektif bir bakışa engel değil. Kolektif bakmak aynı bakmak değil illa. Bu her şeyden çok farklılıklara rağmen beraber bakabilmekle, paralelde de olsa aynı yöne gidebilmekle alakalı. Orkestra örneği bu konu özelinde çok geçerli. Farklı seslerin birbirini bastırmadığı, aksine güçlendirdiği bir ilişki düşünün. Birbirinin her söylediğine katılmasa da illa birbirini dinleyen iki kişi. Ayrı dünyaların insanları olmanın ilişkiyi zayıflatmak yerine ilişkiye zenginlik unsuru getirdiğine inanan birisiyseniz şimdi de bu fikrin canlı örneklerini dinleyeceksiniz. Bünyamin Aydın ve Fethi Sabancı Kamışlı kolektif bakmanın bir bireyin tek başına da hayata geçirebileceği bir eylem olduğunu bize hatırlatsa da iki kişi birleştiğinde kolektif güce katkının katlanarak arttığını gözler önüne seriyor. Bunun somut bir örneği mi? Les Benjamins.
