Babaannem emekli paşa karısı olduğundan, evinde askeriyenin kılık kıyafetle ilgili yönetmeliğini uygular. Tıraş olmamış, tişörtü lekeli, gömleği ütüsüz evladı, torunu içeri almaz; alsa da minimum bir saat diskur çeker. Bu tirada aile arasında “Evladım, insanı gösteren kürküdür a benim güzel yavrum” konuşması denir.
İşyerlerinde de muhtelif babaanneler olabilir. Patron dediğinse kafadan babaannedir. Kurumsallıktan delirmiş bankaları, şunu bunu bir kenara bırakalım. Normal bir şirkette, müşteriyle birebir karşılaşmayan, bilgisayar ekranından ve dahili telefonunundan başka muhatabı olmayan bir çalışana “İlle de döpiyes olsun, ister çamurdan olsun” diye tutturmanın adı, kimse kusura bakmasın, babaanneliktir.
Haberin devamı GQ Türkiye Eylül sayısında ve iPad edisyonunda
