Kızımız öz sevginin adı, oğlumuz narsistle anılır olmuş da ağlayanı yok. Bu kadar zıt iki karakteri aynı yastıkta kocamak, öz sevgiye zulüm. Kimilerince bu ikilinin arasından su sızmaz sanılsa da, aslında kendileri ayrı gezegenlerin kavramları. Ve Allah sizi inandırsın, bu iki kutup da her birimizin içinde mevcut.
Narsist kelimesini duyunca içinde bir direnç oluşabilir. Kulağa sevimli gelen bir kavram olduğu söylenemez. Aklın, narsistik sosyopat ya da sapkın gibi uçlara kaçmadan topla gel lütfen. Öz sevginin hakkını yememek için ikisi arasındaki farkı kavramak ve içimizdeki mini narsisti kucaklamak kanımca önemli.
Bir narsistin günlüğünden bknz: bendeniz. Eskiden kendimi gayet seviyorum sanırdım. Meğer düpedüz narsistmişim. Dış görünüşümü pek beğenmezdim de işimle, cebimdeki parayla, hayat tarzımla yukarıdan bakardım insanlara. İsteyince kendini başkalarından üstün görecek şey illa ki buluyor insan. İşim elimden gidiverdi. Hayat tarzım tamamıyla değişe yazdı derken, öylece kalakaldım. Bir de dış görünüşünün hastası olanlar var. Gözünü aynadan alamayanlar. İki göbek yaptı mı, az yaş aldı mı kurulsun kriz masası.
Narsistin derdi egosunu korumak. Göründüğünün tam tersine, özünde özgüven eksikliği var. Başkalarından gelecek onaydan besleniyor. Kabul görmek ve sevilmek için -mış gibi yapıyor. Üstelik farkında bile olmadan. İnsanların onunla ilgili ne düşündüğü pek önemli. Kendini kanıtlama hali ve imajı onun için çok değerli. Güzel ya da mutlu görünmek, başarılı ya da güçlü olmak, yetki vermek, kıskanılmak, kontrol, yargı, kıyas… Bunlar ve daha niceleri bir narsistin dramı. Tanıdık gelir mi? Bence gelir.
Bana da dışarıdan baksan pek özgüvenli görünürüm. Oysa, birtakım korkularımdan dolayı adım atamadığım konuları derlesek, kısa roman olur. ‘Onay alamayacağım ve bağ kuramayacağım’ kenesi çocuk yaşlarda yapışmış enseme. Önce ailemden onay almak için onların kızdığı şeyleri yapmayı bırakmışım. Bilahare okul çağı gelmiş, bu sefer arkadaşlarım tarafından sevilmek önem kazanmış. Her çocuk gibi kah dışlanmışım, kah birilerini dışlamışım. Sonra biraz büyüyünce sınavların en çetini, ‘aşk’ girdi hayatıma. Kalbim kırıldı. Hepten duvar ördüm kalbimin çeperine. Karşıma çıkan aşklara, dostlara fark etmeden farklı maskeler takar oldum. Duygularımı bastırdım, kendimi kontrol altına aldım. Sevilmek için ‘cool’u oynadım. Ve sonuç: Kim bu gözlerimdeki yabancı? (Lütfen çıkan sonucu Yıldız Tilbe tonuyla seslendiriniz.)
Öz sevginin çetrefilli yokuşlarından yuvarlanmaya başlayınca, dilim varıp da öyle kolayca “Ben kendimi her halimle seviyorum” diyemez oldum. Bastırdığım hallerimden kaçarken, hava günlük güneşlikken, kendimi sevmek kolaymış meğer. Engebeli yolun yokuşları, tokat gibi vurdu yüzüme. Hayatta her şey zıtlığıyla var olduğu gibi kendimi derinlemesine tanımak ve sevmek de önce öz sevgisizlik getirdi. Sırf ‘farkındalık çizgimden’ çıkmamak için ‘öz nefret’ demiyorum. Zira epey şiddetli bir kendimden soğuma haliydi yaşadığım.
Diyeceğim o ki; nazlı kızımız öz sevgi, kendinden bile sakladığın karanlık kısımlarını fark edip, gölgelerini aydınlığa çıkartma cesareti gösterirken, kendini hâlâ şefkatle kucaklayabilene varıyor. Kendine yeten, sınırlarını şefkatle çizen, -mış gibi yapmayan, insanları yargılamadan kabul edene akıtıyor kendini.
Öz sevgiden var olan, kendini zayıflıkları ve güçlü yönleriyle kabul edip, olduğu kadarını ortaya koyuyor; koşulsuzca seviyor kendini. Anlayacağın vücut çalışmak, havalı görünmek ve yarı çıplak selfie çekmekle pek de alakası yok durumun. Rica edeceğim, lütfen dışarıdan ‘like’ alma ihtiyacıyla harcamayınız öz sevgiyi.
Öz sevgiyi deneyimlemenin yolları:
