Toplumda kadın ya da erkek olmak biyolojik ve fiziksel özellikler meselesinin çok ötesinde, toplumun biçtiği roller, karşı karşıya kalınan beklentiler üzerinden şekilleniyor. Bu sosyal inşa, yarattığı haksız dezavantaj içerisinde aynı zamanda büyük bir potansiyeli de barındırıyor: daha adil bir düzene evrilmek mümkün. İlk iş, hayatın her alanında, kurulan tüm ilişkilerde fırsatların ve seçimlere erişimin kategorize edilmemesi gerektiğini, eşit davranmanın eşitliğe yol açacağını hatırlamaktan geçiyor. Adil düzenin inşasında sayısız mimarın rolü var. Giovanni de onlardan biri. Kendi alanında fark yaratıyor; uzanabileceği her noktaya da meşalesiyle gidiyor. O meşalenin ateşini de saygı, empati ve kıymet ile parlatıyor. Geçtiğimiz yıl antrenörü olduğu Vakıfbank ve Türk Kadın Milli Takımı voleybol oyuncularıyla bir destan yazarken, dört bir yandaki kız çocuklarıyla umut dolu bir geleceğin kapısını aralıyor.
Giovanni, Modena’da, üç çocuklu bir ailenin en küçüğü olarak dünyaya geliyor. Ufak yaşlardan itibaren hayatının merkezinde top oluşunda, babasının sporcu olmasının katkısı çok büyük. Sporlar ve antrenmanlar arası mekik dokuyan baba figürü onun özgürce koşturmak isteyen ruhuna iyi gelmiş olmalı çünkü Giovanni dur duraksız büyüyecek başarılar sergileyeceğinin sinyallerini çok genç yaşta vermeye başlamış. Arkadaşları ertesi günün sınavına hazırlanırken Giovanni tenis antrenmanlarına katılıyor, biraz atıştırıyor ve oradan voleybol antrenmanına... 22 yaşında Volley 2000 Spezzano antrenörü olduğu sırada 1997 "Yılın Koçu" ödülünün sahibi olacağını henüz bilmiyor. Durmadan büyüyen, gelişen, mutlu bir takımın o kadar da sır olmayan sırrını çözmüş bile. İtalya Milli Takım antrenör yardımcılığı sonrasını yaz olimpiyatları, Amerika ve 2003 Avrupa Şampiyonası'nda Bulgaristan Milli Takımı izliyor. Chieri ile 2005 En İyi Takımlar Kupası’nı kazanıyor. 2008 yılına gelindiğinde, bugün hala çalıştırdığı Vakıfbank Kadın Voleybol Takımı ile bir araya geliyor. Giovanni ne yaptığını biliyor, inandıklarından sapmadan ilerliyor. Alman Milli Takımı ile sekiz seneden sonra 2015 yılında Hollanda Milli Takımı ile bir araya geliyor ve takımın başarıları onu Rio Olimpiyatları’na kadar götürüyor. Bugün, bir gün 24 saat değilmişçesine yaşadığı hayatının en güncel porsiyonunda geçtiğimiz aya kadar da beş sene boyunca baş antrenörlüğünü yaptığı Türk Kadın Milli Takımı var.
Sporun çok boyutluluğunun farkında; kazanmanın sadece skorla olmadığını biliyor. Sporcuların potansiyellerinin farkına varmaları için onlara ilham olmanın, bir takım kültürü yaratabilmenin peşinde. “Savaşçılar görmek istiyorum. Kız kardeşler görmek istiyorum. Birbirlerine ve çevrelerine değer verdiklerini görmek istiyorum.’’ Yapmak istediği şey voleybol oynamak. Bu, her daim başarılı olmak, kazanmak anlamına gelmiyor ama yavaş yavaş bir kültür inşa etmek konusunda, saygının, empatinin, değerin ve davranışın ne kadar belirleyici olduğunun farkında. “Kendimizden başka bir şeyimiz yok dolayısıyla kendimizin en iyisi olmak istiyoruz.’’ Oyuncuların elinden gelenin en iyisini yaptığını bildiğinde, bir anlamda onurlu bir zaferin peşinden gittiğini de tasdiklemiş oluyor. “Seyirciler artık maçı izlemek için değil, rol modelleri ile tanışmak için orada. Tüm oyuncular aynı zamanda birer rol modeli ve bunu görmek çok güzel.’’ İnsanlar tuttukları takımın kazanmasını pek tabii ister ama onların savaştığını görmeyi daha çok sevdiğini biliyor.
Devamı GQ Men of the Year 2022 Kış Sayısında
