Fotoğraflar: Koray Parlak
Kendini bildi bileli hayvanlarla içi içe geçen bir hayatı olmuş. Hepimizin aklına gelen “evde çok evcil hayvan besleniyormuş” konseptini hemen aklımızdan silelim zira bu hikayenin başlangıcı bambaşka. Hasan altı aylıkken annesini kaybeden bir buzağının yolu Mardin’deki köylerine düşüyor. Hasan’ın annesi Baran adındaki bu yavruya bakmaya karar veriyor. Bu karardan kısa bir zaman sonra Hasan’ın ikinci annesi olarak görmeye başladığı, sütüyle beslendiği ve yanından neredeyse hiç ayrılmadığı bir ineği oluveriyor. “Baran yavrularını sevmek için yalarken ben de aralarına kıvrılırdım” derkenki ses tonu anlatılmaz yaşanır cinsten. Hasan 15 yaşına gelene kadar hiç ayrılmayan bu ikilinin sonu, Baran’ın hastalanması ve evden gönderilmesiyle gelmiş. Çok uzun süre bu travmayı atlatamayan Hasan’da hasta hayvanlara yardım etme isteğinin bu kadar güçlü olmasının etkisi büyük. Bir yanda da bu denklemde, kümesten yumurta alırken tavuklardan izin isteyecek kadar hayvan seven bir anne mevcut.
Aynı Baran’ın hayatlarına girmesi gibi bir akşam yolda yürürken misafirlerinin arabasına sıkışıp omurgası kırılan kediyi bulması da beklenmedik ve tüm hikayeyi değiştiren cinsten. “O kedinin hayata tutunmasını sağlayamadığım an benim hayatım değişti” diyen Hasan, bundan tam altı sene önce sakat hayvanlar üzerine derin bir araştırma dönemine giriyor. Felçli kalan hayvanlara ikinci bir şans verilmediğini, tek çarenin ötanazi olduğunu öğrendiğinde umutsuzluğa kapılıp üzülmek yerine “buna bir çözüm bulunmalı” tuşuna basmayı seçmesi hayatta onun gibilere ne kadar çok ihtiyacımız olduğunun saf kanıtı. Felçli hayvanlardan bahsederken kurduğu “Sadece küçük bir engelleri var. Bu engel ortadan kalktığında yeniden iki pati üzerinde koşup oynayabiliyor, mutlu olabiliyor, yiyip içebiliyorlar. Onların size gösterdiği sevgi azalmazken, sizin onlara gösterdiğiniz şefkat bir bacakla neden azalsın ki?” cümleleri insana tokat gibi çarpıyor. Sahi ne farkları var felçli bir insandan? Cevabı basit: “Yürümelerini sağlayacak yürüteç ya da protez eksikleri var.” Yurtdışında hayvanlara özel yapılmış protez örnekleri ve verdikleri sonuçlarla karşılaşınca Hasan’ın önünde kolları sıvamaması için hiçbir neden kalmıyor. Ortaokul ve lise döneminde görme engelliler için navigasyonlu baston, ordu için ısıtmalı bot projeleri yapmış bir çocuktan bahsettiğimizin altını çizelim. İlk yürütecini kendi kırık oyuncaklarının metal parçalarını ve tekerleklerini sökerek yapıyor. İster şans, ister kader deyin bu yürüteci bitirdiği gün sakat bir yavru kediyle karşılaşması da bu hikaye kadar gerçek. “Bir hayvanın çaresizliğinin mutluluğa dönüştüğünü görmek benim için bu işe devam etme kararını aldığım andı. Bir tanesini iyileştirip bırakamayacağımdan, gördüğüm her hayvana yardım etmeye çalışacağımdan emindim. Herkeste iyi kötü bir bağımlılık durumu var. Ben de bağımlılığımı bu şekilde keşfetmiş oldum.”
İlk yürütecinden sonraki bir sene gizemli kalmayı seçmiş. “Mardinli bir çocuk engelli hayvanlara yürüteçler yapıyor”dan öteye gitmemiş hikayesi. Hayvanseverlerin hesaplarına ulaşarak bedelsiz gönderdiği yürüteçlerin sayısı Mardin’deki bisikletçilerde ve hurdacılarda tekerlek bırakmayacak seviyeye ulaşınca malzeme sıkıntısı ciddi bir sorun haline gelmiş. Malzeme çağrısı yapmak için ufak bir gazeteye röportaj vermesiyle, tüm ulusal kanallarda ve gazetelerde ismini görmesi arasında geçen gün sayısı sadece bir. “Hayat Tamircisi” ismini de Hürriyet’in hikayesine koyduğu manşetten alıyor. Hızla gelen bu görünürlük beraberinde yürüteç ihtiyacı olan daha çok hayvan sahibini de getirince, talebe karşılık veremeyeceğinden duyduğu büyük endişeyi hala hatırlayan Hasan’ın yardımına büyük bir iletişim firmasının ve bir AVM’nin sponsorluğu yetişmiş. Bu sayede hem bir atölyesi hem de 3D bir yazıcısı olan Hayat Tamircisinin ilk işi kuşlar, kediler ve köpekler için protezler üretmeye başlamak olmuş.
Devamı #GQİklimSayısı'nda. GQ Sonbahar 2021: İklim Sayısı, raflarda ve dijital platformlarda satışta.
