Jennifer Lopez & Ben Affleck, Staples Center 2003
Televizyondan, medyadan uzak bir hayat yaşayınca, anca duman yoluyla iletişenlerden alabiliyorum güncel haberleri. Normalde birilerinin birlikteliği benim kulağıma gelesiye ayrılık oluveriyor. Duydum ki 2002’de nişanlanıp, 2004’te ayrılan Jennifer Lopez ve Ben Affleck çifti yeniden barışmış. Evet, kendi aşk ilişkilerini çoktan çözmüş (göz kırpma emojisi) bendenize düştü elalemin ilişkisini yorumlamak. Ben bu satırları yazasıya yeniden ayrılmazlarsa belki de ilk kez bir gündem yazısı çiziktiriyorumdur. Kim bilir?
Ben normalde ‘denenmiş denenmez’ ekolünden geliyordum. Eskiden olsa ‘Ex’ten Next Olmaz’ gibi iddialı bir başlıkla gelirdim. Sonra evren ex’imi next yapar da ağızımın payını verirdi diye artık yoğurdu üfler, hatta yemez oldum. Hayat bu belli mi olur? Bir bakarsın; “yapmam” dediklerini yapar, “istemiyorum” dediklerinin peşinden sürünür hale gelmişsin. Hem zaten bu tip durumlar kişilere, yaşanan ilişkiye, zaman dilimine ve ayrılık biçimine göre değişkenlik gösterebilir.
Filozof Herakleitos ‘aynı nehre iki kez girilmez’ der. Çünkü hem nehir değişir hem de sen mütemadiyen değişirsin. Dolayısıyla eski sevgiliye döndüğünde teknik olarak, aynı kişiyle beraber değilsindir. Bu değişimin yaşanabilmesi ve tarafların gelişebilmesi için ayrılıktan sonra araya biraz zaman girmesi gerektiğine inanıyorum.
Ola ki ayrılığın üzerine epey bi vakit geçmeden geri dönüyorsan, bir şeylerin değişmiş olması bana ütopik geliyor. Bu yüzden de ayrıldıktan birkaç ay sonra ‘birbirimizi bir daha üzmeyeceğimize söz verdik ve barıştık’ gibi durumlar bana bi tık ters. Sen bunca zaman başkalarının yatağına gir çık, mutluluğu başka kollarda ara. Baktın kaybettiğinin yerine koyamadın hemen eskisine yaman. Sırf boşluktan kendini yalnız hissediyorsun, aradığın aşkı bulamıyorsun, ya daha iyisini bulamazsın korkusundan yılana sarıl. Durum özünde buysa, yemezler.
Şahsen eski sevgilimi özlediğimi sandığım anlarda telefona sarılmadan önce hislerimin kaynağına inerim. Zaten boşluğa düşmemiş ve kendimi yalnız hissetmediğim bir zamanda, beni ara ki bulasın. Ama o yalnızlık hissi bazen öyle derin vurur ki, sanki zamanında çocuğun gırtlağına yapışmanın ucundan dönen ben değilmişim gibi, yalnızca geçirilen iyi zamanlar gelir aklıma. Beni sevişini özlerim. Ya da onun hayatla olan ilişkisini. Palavraya bak. Zihnimin yazdığı her hikâyeye inanacak olsaydım, bu satırları demir parmaklıklar arkasından yazıyor olurdum.
Eğer durum bunların hiçbiri değil ve ben o kişiyi hala özlüyorsam, gerekirse gider kapısına çadır kurarım. Her iki tarafta kendi iç çalışmalarını yapmış ve birtakım durumları aşmış ya da aşmaktaysa bal gibi de next olur. İnsan zaman aktıkça kıymetlenen bir varlık. Yaş aldıkça, tecrübelendikçe, hatalarından ders aldıkça olgunlaşır. Zamanında senlik olmayan bir ilişki bugün tam da senlik olabilir. Bu yüzden de ex’ten next olmaz lafına o kadar da prim vermemek lazım. Ama gönül ister ki yeni vücutlar keşfetsin, farklı ufuklara yelken açsın, önümüzdeki maçlara baksın. Eğer sabretmesini bilir, hayatın akışına güvenebilirsek eskisinden daha iyisi gelir mi? Gelir.
GRİ TONLARINDA BİR AŞK HİKAYESİ
