Çocukların evden ayrılacakları günü 10 yıl önceden düşünmeye başlayarak gözleri dolan bir baba olmak,
Kendi hayat yolculuğunla yetinmeyerek, kendini bir de çocuklarının üzerinden gerçekleştirmeye çalışmak,
“Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil. Onlar kendi yolunu izleyen hayatın oğulları ve kızları.” diyen şairi anlamıyormuş gibi yapmak,
Pandemi nedeniyle dünyadan uzak kalmak ve bu sayede çocuklarını daha iyi tanımak için zaman bulmak,
Online derslerinde çocukların arkasına geçerek yaptığın komikliklerle onları kızdırmak,
Kusursuz bir kahraman olmadığını anladıkları anda başlayan eleştirileri göğüsleyebilecek kadar güçlü olmak,
“Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.” sözünü hiç ciddiye almadan o okları tutmaya çalışmak,
Çocukların sana bir şeyler anlatmaya çalışırken gözün cep telefonuna takıldığı için kendinden utanmak,
8 yaşındaki oğlundan “Baba senin Zoom’un vardır diye seni oynamaya çağırmıyorum”u duymak,
Yaş aldıkça sürekli eleştirdiğin babanın aynısı olmak,
90 yaşına yaklaşan kendi babanın da babası olmak,
Geleceğin babalarını ve büyükbabalarını bugünden yetiştirdiğinin farkına varmak,
13 yaşındaki oğlundan “Babacığım sen gülünce yüzünde çiçekler açıyor” sözünü duyunca inanılmaz mutlu olmak,
Ve bu sözü hayatta sadece bir kere duyabilmek için bile baba olmak.
