Onun için oyunculuk; bir ayağın derinlere, diğer ayağın ortak alana bastığı; hem bireysel hem de kolektif bir yolculuk. Sahnede hislerin sahici, tepkilerin gerçek olduğu o ‘an’ların peşinde… Kendini değil, karakteri var etmeyi hedefleyen bir yaklaşımı var.

Durukan için oyunculuk, kalabalıkların enerjisinden beslenirken kendi sesini ve yorumunu ortaya koyduğu özel bir yolculuk. Kolektif işlerin gücüne inanıyor, zincirdeki en küçük halkanın bile oyunun kaderini değiştirebileceğini biliyor. Yine de her deneyimi kendi potasında eritip ona kendi imzasını atıyor. Sette sahne öncesi yaptığı Jim Carrey taklidi ise hem oyunculukla bağını hem de çocukluk heyecanını diri tutan küçük bir ritüel. Belki de bu yüzden, bugün sahnede hâlâ aynı tutkuyla oynuyor; izleyiciye geçen ışığı ve sahiciliğiyle akılda kalmayı başarıyor.