“Bugün canın çok sıkkın, her şey sana zor geliyor olabilir...
Bugün aşkın bitmiş, O seni terk edip gitmiş, olabilir...
Sanki sen hiç bilmediğin, bir kaos içindesin, Kim bilir”
Hayatımın en uzun seyahatinden yeni geri döndüm, yorucu ama unutulmayacak bu yolculukta herşeyin yeşil, kahverengi, sarı ve kırmızı göründüğü yerleri gördüm. Daha önce hiç görmediğim bulutlarla karşılaştım. Adını bilmediğim, hiç görmediğim renkteki ve şekillerdeki bitkilerin arasında, isimlerini hatırlayamadığım dünyanın en güzel canlıları ile tanıştım. Taşların yapılarını, şelalelerin çığlıklarını, dağların kokusunu, canlıların seslerini beynime kaydettim.
Güney Afrika seyahatimde sonunda farklı düşünen insanlarla vedalaştım ve güzel ülkeme geri geldim.
Bilgisayar ekranının karşısına oturdum ve kaldığım yerden devam ediyorum.
Kafamda büyük bir soru var artık: “Kaldığım yer” neresi bundan sonra?
Kötü haberler, görüşemediğim arkadaşlarım, gürültü, kirlilik, gerginlik, iklim değişikliği, ödevler, zorunlu sorumluluklar mı kaldığım yer? Sanki hiç bilmediğim bir kaosun içindeyim. Kim bilir?
“Günlerin getirdiği,
Senin yitirdiklerin,
Sanki hiç umut yok,
Çok yorgunsun”
Küresel olarak umutsuz olduğumuz zamanlar bunlar. İklim değişikliği yaşam alanlarının yok olması, yok olan türler ve yok olan türlerin etkilediği çirkin, kurak, ve sağlıksız bir dünyada yaşıyorum. Sürekli bir şeyler yitiriyoruz. COVID-19 yüzünden sağlıklı olduğunu sandığımız alışkanlıklarımızı değiştiriyoruz. Sınıflar artık farklı, sınavlar farklı, arkadaşlıklar farklı, haberler farklı…
Aslında dedem söyler bu tarz şeyleri ama ben 14 yaşındayım.
Pandemi öncesinde ne yaptığımı çok da net hatırlamıyorum. Şu andaki durumdan farklı olduğunu biliyorum. Bir dede yorgunluğum yok ama umutsuzluğu görebiliyorum. Hatta bazen her şey daha önce görmediğim kadar düzgün ve hayat her canlı için adil ve güzel olmayacak diye korkuyorum. Sonra korkum umutsuzlukla karışıyor ve yorgunluğumun üstüne dökülüyor.
“Ne olursa olsun
yaşamaya mecbursun”
Afrika yolculuğum bana hiç bir şeyin sonsuza kadar hareketsiz kalamayacağını öğretti. Doğada sürekli bir hareket var. Gözümün gördüğü canlıların çoğu Güneş batarken sessizleşiyor ve doğuşuyla birlikte hareket başlıyor. Rüzgar yüzünden sürekli bir şeyler hareket ediyor. Bulutlar geçiyor, kayalar aşınıyor, canlılar uyuyor, uyanıyor, üretim başlıyor.
Ben bir iklim aktivistiyim. Hareket etmek, ikilm değişikliğini insanlara anlatmak benim ürettiğim şey. Hareketsiz kaldığım zamanlarda Güneş'i, kayaları, canlıları ve rüzgarı hatırlamak işe yarıyor.
Hava kapalı olsa da, dışarıda hiç rüzgar esmese de bazı şeylerin daha iyi olacağını biliyorum. Çünkü Dünya, içindeki diğer bütün canlılarla yaşamaya mecbur olduğumuz bir yer biliyorum.
Bana bunu hatırlattığı için Güneş’e, rüzgara ve Afrika’ya, bu yazıya ilham verdiği için de “Bulutsuzluk Özlemi”ne teşekkür ediyorum.
Ben Atlas Sarrafoğlu
Biz değilsek, kim?
Şimdi değilse, ne zaman?
GEZEGEN B YOK: İKLİM KRİZİNİN AŞISI
